Film Halil Redzepi’nin (Dzemail Maksut) Orta Doğu’ya yaptığı yolculukta variola vera hastalığına yakalanması ve o zamanın Yugoslavya’sına dönmesiyle başlar ama çok geçmeden kendimizi bütün gerekli elementleriyle bir pembe dizi ortamı içinde buluruz: kadın personelin çoğuyla ilişki kurmuş ama yeni gelen ve profesyonel olduğu kadar güzel de olan doktor Danka Uskokovic’e (Varja Djukic) yaklaşmayı başaramamış itici bir tip olan Dr. Grujic (Serbedzija). Dr. Markovic (Dusica Zegarac) ile bir geçmişi olan hastanenin başhekimi Dr. Dragutin Kenigsmark (Erland Josephson). İdari müdür Upravnik Cole (Rade Markovic) ise Grujic’in yatağa attığında emin olmanıza yetecek kadar hafifmeşrep olan Slavica (Vladica Milosavljevic) ile birliktedir. Uzun süredir hastanede yatan hastalar, odacılar ve ziyaretçiler de bulunmaktadır ve ortam o kadar kaotiktir ki Redzepi’nin içeri girdiğini ve ta ki kan kusana kadar bekletildiğini fark etmezsiniz ve hastaneyi karantinaya almakta ısrar eden uzman doktor Magistar Jovanovic (Aleksandar Bercek) dışında hastanedeki kimse bu semptomları çiçek hastalığı ile bağdaştırmaz.

1980’lerde çekilmiş olmasına rağmen Variola Vera 10 sene önce meydana gelmiş olan bir olayı anlatmaktadır ve 70lerin filmlerinin havasına sahiptir. Bunu yaparken sadece 1972’nin Belgrad’ını yeniden canlandırmakta iyi bir iş çıkarmakla kalmaz ayrıca genel gerilimli atmosfer ve iyi karakter çalışması ile de dikkat çeker. Demir Perdenin diğer yanından gelen Jaws/Star Wars öncesi paranoid gerilim filmlerinin tam bir yansıması ve devletin panik yaratmaktan kaçınmak amacıyla değil de Batı’ya geri kalmış görünmek istememesi nedeniyle salgın haberlerini susturmaya çalışması gibi bir alt senaryo ile olay örgüsü tamamlanıyor. Gerçekten de Amerikalıların Soğuk Savaş sırasında ortaya koyulan Doğu Avrupa prodüksiyonlarından beklentilerinin aksine yazar/yönetmen Goran Markovic devlet kurumlarının yolsuzluk ve/veya işlevsizliğini gözler önüne sermekte hiç zorlanmıyor. Devamını oku…

Aldo Lado‘nun yönetmenliğini yaptığı L’ultimo treno della notte (Night Train Murders, 1975) adlı İtalyan korku filminde Flavio Bucci (Blackie), Gianfranco De Grassi (Curly), Macha Méril (Trendeki Kadın), Irene Miracle (Margaret Hoffenbach), Laura D’Angelo (Lisa Stradi), Enrico Maria Salerno (Giulio Stradi), Marina Berti (Laura Stradi) gibi oyuncular yer alıyor.

Lisa ve Margaret, Noel için Lisa’nın ailesinin yanına gitmek maksadıyla Almanya’dan İtalya’ya doğru giden bir trene binerler. Blackie ve Curly adında iki serseri de polisten kaçarken trene tesadüfen binerler.  Blackie ve Curly, Lisa ve Margaret ile karşılaştıklarında arkadaş olurlar. Lisa ve Margaret, onlara biletsiz bindikleri için yardım eder. Ama bir süre sonra onların hal ve hareketlerinden rahatsız olmaya başlarlar. Tren rötar yapınca Lisa ve Margaret trenden inip aktarmasız giden başka bir trene binerler. Ama bindikleri tren çok karanlık ve tekin olmayan bir trendir. O sırada Blackie ve Curly’nin trene kaçak olarak bindikleri anlaşılır ve bir kadın ile beraber  trenden indirilirler. Onlar da Lisa ve Margaret’ın bindikleri trene binerler. Kısa bir süre sonra kompartımanın kapısı açılır ve Blackie, Curly ve bir kadın yanlarına gelir. Etrafta kimse yoktur ve bu sefer içlerindeki psikopatlık ortaya çıkar.

L’ultimo treno della notte (1975) filmi sokaktaki mutlu Noel görüntüleriyle başlar. Sonra Noel Baba kostümlü birini görürüz. Noel Baba gizlice içki içmektedir. Blackie ve Curly gelir, Noel Baba’yı dövüp parasını alıp kaçarlar. Sonra bir kadının kürkünü keserler. İnsanlıktan nasibini almamış bu iki serseri rastgele insanlara zarar verirler. Blackie’nin trendeki kadınla tanışıp tren tuvaleti macerasından sonra ikisinin psikopatlık derecesi ortaya çıkar. Curly ise kendini ıssız trende belli eder. Devamını oku…

Dubrovnik. Robert, kız arkadaşı Biba’yı dehşete düşürecek düzeyde bilim kurgu filmlere takıntılı dalgın bir adamdır. Arkana galaksisinden gelen süper güçlere sahip üç uzaylı hakkında bir hikaye yazmaktadır; Andra adında dişi bir android ve iki çocuğu: Targo ve Ulu. Bir gece yakınlardaki bir adaya davet edilir ve uzaylılarla tanışmasıyla şoke olur -Andra, Targo ve Ulu, tam olarak onun hayal ettiği gibi. Zihninin objeler ve yaratıklar yaratabildiğini düşünür. Bu durum ona inanmayan çok sayıda kişiyle sorunlar yaşamasına neden olur ta ki Biba onun hikayesini doğrulayana kadar ve turistler kalabalıklar halinde merak içinde adaya akın etmeye başlar. Uzaylılar Robert’in evinde kalmaya başlar ve komşusu, fotoğrafçı Toni onların fotoğraflarını çekmek ister. Daha sonra uzaylı evcil hayvan Mumu birkaç kişiye saldırır ve onları öldürür ve Robert onlarla birlikte dünyayı terk etmeye karar verir.

ABD dışında çevrilen bilim kurgu filmleri nadir rastlanan bir deneyimdir ama Hırvatistan (o zamanın Yugoslavyası) ve Çek Cumhuriyeti’nde (o zamanın Çekoslovakyası) çevrilen – bilim kurgu filmleri ise daha da nadir bir ilgi kaynağıdır. Kült filmlerden biri olan “Guests from the Galaxy” en tuhaf şeylerden biri: tavsiye etmek imkansız ama o kadar çok sayıda aşırıya kaçan, cesur, deli ve sürreal anlara sahip ki görülmesi gereken bir film çünkü böyle bir şey daha önce Hırvatistan’da denenmemişti. Filmin başları iyi ve Robert’in yayınlanmamış hikayesinden uzaylılarla karşılaştığı bilim kurgu unsurlar etrafında dönmesiyle hayal gücüne hitap ediyor –filmin kahramanı onları incelerken android kadın Andra ve iki uzaylı çocuğunun bir uçurum üzerinde duruyor olmalarında özel bir şeyler var. Hem UFO’nun parıldayan mavi bir küre şeklinde betimlenmesi hem de Robert’in Andra’ya beş defa dokunduğu ve her seferinde sahnenin bir saniye boyunca “donduğu” ve arka planda bazı yeşil renklerin göründüğü sahnede olduğu gibi özel efektler şaşırtıcı derecede iyi.  Benzer şekilde, tıpkı bir güvenlik görevlisinin gece saatlerinde uzaylılar tarafından kaçırıldığını iddia ettiği ve sonra da bir çocuğun onlara “UFO” denildiğini söylediği ve bir dinleyicinin “Evet, sonra da yanı başında boş bir şişeyle uyandın” dediği sahnede olduğu gibi arada sıra iyi esprileriyle film birkaç artı puan daha almayı başarıyor. Devamını oku…

Davitelj protiv davitelja, Yugoslav sinemasının en iyi örneklerinden –ve gerekli ilgiyi görmemiş olanlarından- biri olmaya devam ediyor. Korku ve komedi unsurlarının tuhaf bir karışımı olan bu film güldürücü, tuhaf, rahatsız edici ve herkesin zevkine göre değil.

Senaryo, anlatıcının Belgrad’ın bir dünya metropolü olduğunu iddia edemeyeceğini anlatmasıyla başlıyor. Sakin kadın sesinin bize söylediği üzere bu şehir çok önemli bir şeyden yoksun: usta bir kanun kaçağı! Önemsiz haydutlar bir yana Belgrad kanun kaçaklarının kralına sahip olmak üzere: kurbanlarını boğazlayan bir katil (ve filmin adından da anlaşılacağı gibi bir değil tam iki tane).

Bu katil hala annesiyle yaşan ve karanfil satarak çok az gelir elde eden aşırı kilolu, orta yaşlı Pera Mitic (Tasko Nacic). Trajik bir şekilde, filmin hikayesinin geçtiği dönemde karanfil artık moda değil ve Pera’nın çiçekleri genellikle kadınlar tarafından ve bazen de kaba bir şekilde geri çevriliyor. Pera öcünü almak için güzel kadınları boğazlamaya başlar –özellikle de karanfil sevmeyenleri. Belgrad polisinin nafile soruşturmaları işinde başarılı (ama akli dengesi narin olan) dedektif Ognjen Strahinjic (Nikola Simic) tarafından yürütülür. Başlıca şüphelisi, ‘Come here baby, so I could strangle you’ (‘Buraya gel bebeğim ki seni boğazlayabileyim’) adlı hit parçayı yayınlayarak tartışmalara neden olan rock grubunun üyesi Spiridon Kopicl (Srdjan Saper) isimli hayattan zevk almayan gençtir.

Yukarıdaki paragraftan da anlaşılacağı üzere senaryo tam anlamıyla saçma. Bununla birlikte filmin (ve özellikle de ciddi seslendirmenin) tamamen düz bir şekilde gerçekleştirilmiş olması ona bir komedi dehası dokunuşu katıyor. Ayrıca, gittikçe artan tuhaflık düzeyiyle olaylar geliştikçe film fark edilir bir şekilde rahatsız edici bir yola sapıyor ve sonuç tam anlamıyla korku halini alıyor. Kahkahalar yine orada ama bu sefer az da olsa tedirgin edici bir hal alıyorlar. Devamını oku…