Bu yazıda Giallo’nun İtalyan sinemasında gösterdiği gelişimi ve döneminin popüler türünün neden yıldan yıla farklılık gösterdiğini, Giallo’yu başlı başına bir tür olarak ele alıp, işlediği konuları, sinema tarihinde gösterdiği gelişimi aşağıda anlatmaya çalışacağız.

Tür Konuları

1929’da Milanese Publishing Mondadori büyük bir promosyon kampanyasının bir parçası olarak belirgin biçimde gizemli hikayeleri konu alan sarı ciltli ve bu sebeple İtalyanca sarı anlamına gelen giallo olarak adlandırılan bir dizi kitap yayımladı. Bu eserler esasen Sherlock Holmes’un İngiliz ‘’rasyonel-sonuç’’ hikayelerinden ithal edilen çeviriler ve Edgar Allen Poe modeli üzerine kurulu yirminci yüzyıl başlarının Amerikan yarı-fantastik cinayet gizemlerinden oluşmaktadır.

1929’dan önce, dedektiflik kavramı İtalyanlarca tanınan bir şey değildi ancak bu keşif, gizem ve araştırma eserlerinin tedavülde olmadığı anlamına gelmiyor. Gialli’nin yayımı 1930 ve 1940’larda arttı ancak 1940’ların “katı” dedektif hikayelerinin Amerika’dan ithali ve çevirileri Mussolini tarafından bozucu etkileri ve suçun çekici hale gelmesinin “iradesiz” İtalyanlar üzerinde olumsuz etki yaratacağı gerekçesi ile derhal yasaklandı.

Çok geçmeden İtalyan yazarlar ilk İngiliz ve Amerikan rasyonel düşünce ve mantıksal çıkarım modelleri üzerine kurulu İngilizleştirilmiş takma isimlerle kendi giallilerini yazmaya başladı. Ancak savaştan sonra, öncelikli olarak Leonardo Sciascia’nın eserinde gerçek bir İtalyan roman modeli ortaya çıkmaya başladı. Sciascia sadece kendi önemli giallisini (Il giorno della civetta [The Day of the Crow] ve A ciascuno il suo [To Each His Own])yazmadı; aynı zamanda İtalyan giallosunun özgünlüğü ve başta Gramsci’nin tarafında olan İtalyan entellektüeller tarafından ciddiye alınmasının gerekliliği üzerine 1950’lerde iki tartışmalı makale yayımladı. Günümüzde, Umberto Eco’nun 1984’te yayımlanan Il nome della rosa (The Name of the Rose) adlı eseri İtalya dışında tanınan en ünlü ve prestijli gialli eseri olmakla birlikte, gialli halen İtalyanlar tarafından yazılmaya devam etmektedir. Bunların yanında, Thomas Harris, Patricia Conrwell gibi diğer birçok romancının sayısız İtalyanca çevirisi bulunmaktadır. (daha&helliip;)

Black Emanuelle 70’lerin tipik İtalyan sinemasının örneklerinden bir tanesidir. İtalyan sineması bu dönemde dünya sinemasında gerçekleşen trendleri kendi sinemasal üslubuna göre yeniden yorumluyordu. Black Emanuelle de bu dönemde çekilen Sylvia Kristel’ın oynadığı Emmanuelle’nin bir uyarlamasıdır.

Film orijinal Emmanuelle filmine her ne kadar konu bakımından sadık kalsa da, orijinalinden daha sert bir filmdir. Bu arada şunu da belirtmekte fayda var ki, orijinal filmden bir farkı da yasal zorlukların önüne geçmek adına filmin isminde ufak bir hileye başvurulup bir “m” in kaldırılmasıdır.

Laura Gamser filmde bir fotoğrafçı olan Emanuelle’yi oynuyor. Emanuelle bir iş için Afrika’ya gider. Aslında bu sebepsiz bir gezidir. Emanuelle genelde bütün gününü partilerde, havuzda ve seks yaparak geçirir.

Film bir Sexploitation klasiği ve sinematografi oldukça iyi. Ayrıca Afrika’nın vahşi yaşamını gösteren oldukça güzel görüntüler içermekte. Ve Nico Fidenco’nun müzikleri de filmin ucuzluğuna ayrı bir hava katmış. (daha&helliip;)