James Michael Muro’nun yönetmenliğini yaptığı Street Trash (1987) adlı kült korku-komedi türündeki bu b-filmde Mike Lackey (Fred), Bill Chepil (Bill) Vic Noto (Bronson), Mark Sferrazza (Kevin), Jane Arakawa (Wendy) gibi oyuncular yer alıyor.

Bir araba mezarlığını evsizler mesken tutmuştur. Evsiz Fred, bir gün içki dükkanından 1 dolarlık ‘Viper’ adında 60 yıllık bir içki aşırır ve karşılaştığı evsiz bir arkadaşı da çaktırmadan Fred’in içkisini araklar ve tuvalete gider. Orada içkisinden keyifle bir yudum alır. Ama Viper kafasını güzel yapacağına anında etini eritir ve klozetin içine doğru akar gider. İçki dükkanında bu içkiden bir kasa stok olduğuna göre mahalle iyice karışacaktır. Bir de üstüne üstlük Polis Bill olaya dahil olur.

Evsizlerin başında, hiç yanından ayırmadığı insan kemiğinden silahı ile şiddet sever bir psikopat olan Bronson adında Vietnam gazisi vardır. Bronson’ın trafik ışıklarında vahşice öldürdüğü adam, kaldırımda yürürken eriyen bir evsizin üzerinden dökülen sıvıyla yüzü dağılan biri ve tecavüze uğrayıp öldürülen bir mafya babasının sevgilisi gibi tuhaf ölümler sonrasında evsizlerin mahallesi bayağı hareketlenir. Fakat kendi başlarına gelmeyince çok da umursamazlar. Hatta aralarında bir arkadaşlarının kopan cinsel organını birbirlerine atarak oyun bile oynarlar.

Street Trash filmi, yönetmen James M. Muro’nun 21 yaşında çektiği ilk ve son sinema filmi… Yönetmen, büyük bütçeli Hollywood filmlerinde (Titanic, Terminator 2: Judgment Day, Gone in Sixty Seconds, Parker…) kameramanlık ve görüntü yönetmenliği yaparak kariyerine devam ediyor. (daha&helliip;)

50’li yılların sonlarında birkaç Fransız eleştirmenin yolu, ifade yeteneğine özgürleştirici bir bağlılığı olan ve “New Wave” sinemasına öncülük eden eski Hollywood filmleriyle kesişti. 70’lerin başlarında bir grup sinemacılık eğitimi almış Amerikan yönetmen, büyük oranda B-movies ve grindhouse’tan araklanmış fikirlerle ana akımı sarstı. Devam eden on yıl içinde Dünya genelinde film yapımcıları bir önceki akımın yankılarıyla idare ettiler ve bir sonraki akımın tohumlarını ektiler. Genellikle Yugoslavya dışında çalışan (yabancı limanlara yaptığı çok sayıdaki ziyaret ile) Dusan Makavejev, Doğu Avrupa’nın totaliterizme yönelimini Jean-Luc Godard’ın ritmi, Richard Lester’in hızı ve Russ Meyer’in sıra dışı cinselliğini içinde barındıran bir dizi hayat dolu, şaşırtıcı, belgesel kıvamında melodram ile ve neşeli bir üslupla yermiş ve yıkmaya çalışmıştır.

Piyasada bulunamadığı bir dönemin ardından Facets şirketi Makaveyev’in ilk beş uzun metrajlı filmini — Man Is Not A Bird, Love Affair, Innocence Unprotected, W.R.: Mysteries Of The Organism, ve Sweet Movie— ve daha yeni bir çalışma olan Gorilla Bathes At Noon’u ufuk açıcı bir set halinde piyasaya sürdü. Michael Wilmington, Roger Ebert ve Derek Malcolm gibi eleştirmenler Makavejev’in gayesini göklere çıkardılar ve ilk dört filmin art arda izlenmesi yönetmenin Dünya sinema tarihindeki en zeki ve entelektüel açıdan en düşündürücü yönetmenlerden biri olduğu gerçeğini gözler önüne sermektedir. Makavejev kazanan formüle sahipti: kısa ama şehvetli ilişkileri trajik bir şekilde sonlanan iki sevgilinin hikayesi ile başla, ana hikaye ile çok az bağlantısı olan bazı ezoterik bilimsel konular hakkında “uzmanların” şaka yollu görüşlerini ekle, haber bültenlerinden ya da komünist rejim tarafından desteklenmiş filmlerden bazı askeri görüntüler serpiştir, yayınlanmış şiirler ve sokaklardaki gerilla tarzı insanlarla yapılan röportajları birbirine ekle ve bunların hepsini 80 dakika ya da daha azı içine sığdır. (daha&helliip;)

The Horror of Party Beach yönetmenliğini Del Tenney’nin yaptığı, 1964 yapımı siyah-beyaz bir korku filmi. Amerika’nın Doğu kıyılarında bulunan küçük bir sahil kasabasında, radyoaktif kirliliğin denize akması sonucu mutasyona uğramış canavarlar türer. Ortaya çıkan bu canavarlar, genellikle tüm korku filmlerinde olduğu gibi, genç kadınları kendine kurban seçer. Hank Green (John Scott) ve kız arkadaşı (Marilyn Clark) iyi vakit geçirmek ve müzik grubu The Del-Aires’i dinlemek için sahil kenarına giderler. Bir süre sonra Hank ve kız arkadaşı tartışırlar ve tartışma Hank’in bir motosiklet çetesiyle kavga etmesine sebep olur. Tartışmanın ardından kız arkadaşı eğlenceye devam etmek istediğini ve partiye katılmak istediğini belirtip sahile doğru gider. Giderken canavarlar tarafından öldürülür. Bilim adamı olan Dr.Gavin, kızı Elaine ve Hank radyoaktif kirlilik sonucu türeyen bu canavarları ortadan kaldırmaya çalışırlar ve en sonunda sahilde her şey normale döner.

Film New Jersey’li rock grubu The Del-Aires’in müziğiyle açılışta sanki bir müzikal havasında başlıyor. Oyunculuklar hakkında bir şey söylemek imkansız, çünkü oyuncular film boyunca sadece kendilerine verilen texti okuyup, yapmaları gereken hareketleri yapıyorlar o kadar. Yani oyunculuk namına hiçbir şey yok filmde. Film için çok kötü demek yanlış olmaz, ama en kötüsü mü, bu biraz haksızlık olabilir, en azından eğlenceli. Korku filmi olmasına rağmen, filmin belki de en korkunç sahneleri dar taytlı eşcinsel erkeklerle garip saçlı kadınların yaptıkları danslar. Hiç şüphe yok ki filmde en az korkutucu şey canavarlar. Hatta filmin bazı karelerinde canavar kostümünün altından oyuncuların yüzlerini, ayaklarındaki ayakkabıları bile seçebiliyorsunuz. (daha&helliip;)

B filmleri genellikle popüler sinemanın türlerine dayalı filmler olarak karşımıza çıkmaktadır. Kaynakları yine popüler kültürün türlerinden, örneğin polisiye, bilim-kurgu, korku, gerilim türlerinden alınmıştır. Anlatım olarak her tür seyircinin rahatlıkla anlayabileceği bir biçime sahiptir. Öyküler belirlidir ve daha önce birçok kez denenmiş kalıplara dayanmaktadır. B filmi, bütçeyi aşmadığı sürece dilediğinde öncü olabildiği gibi gerçeküstücü de olabilmektedir. Örneğin; Alman sinemasının sessiz döneminde bir çığır açan Robert Wiene’in “Dr. Caligari’nin Muayenehanesi” dışavurumcu ve öncü bir nitelik taşımaktadır ve bu filmin B kategorisinde yer aldığı öne sürülmektedir. Dışavurumcu sinemanın klasik başyapıtı olan bu film aslında, 1919’da yönetmenin Decla şirketine sunduğu 36 prestij filminin yanında çektiği dar bütçeli bir filmdir.

Bir B filmi başarılı olduğunda devamları da çekilmiştir. Sinema tarihinde pek çok ünlü B tipi seri filmler bulunmaktadır. B filmlerin en önemli özelliklerinden biri de aynı dekorda birkaç film çekilebilmesidir. Bir film seti, oyuncu grubu oluşturulduktan sonra aynı alt yapıya benzer ya da farklı filmler bir çırpıda ortaya çıkarılabilmektedir. Bu uygulama yöntemine B filmlerinde her zaman başvurulmuştur. (daha&helliip;)