Emmanuelle Arsan, Emmanuelle’i yazdığında bu kadar büyük bir sansasyon yaratacağını ve yazdığı bu romanla sinema tarihine yön verebileceğini tahmin etmiş midir acaba?  Bu sorunun cevabı büyük bir ihtimalle “Hayır” olacaktır. İnsanlar Emmanuelle’i romandan çok sinema filmleriyle tanıdı.

Çoğu kişi yapılmış ilk Emmanuelle filmini 1974 yapımı Emanuelle olduğunu düşünür. Fakat 1969 yılında yönetmenliğini Cesare Canevari’nin yaptığı Io, Emmanulle filmi bu furyanın ilk filmidir.

60’lı yıllarla birlikte Yeni Gerçekçilik akımı kendini yeni İtalyan dalgasına bırakıyor, yumuşayan sansür sistemi ve film tekniklerindeki gelişmelerle birliktede yönetmenlerin daha farklı fikirlerle ortaya çıkmasına olanak sağlıyordu. Cesare Canevari de bu dönemin yönetmenlerinden biri olmasına rağmen İtalyan sinemasında ses getiren bir yönetmen olamamış fakat ¡Mátalo! (1970),  The Gestapo’s Last Orgy (1977) gibi meraklısının ilgilenebileceği filmlere imza atmış.

Io, Emmanulle’yi 1974 yapımı filmle karşılaştırdığımızda daha az çıplaklık içerdiğini ve daha karamsar bir film olduğunu görüyoruz. Filmin ana karakteri Emmanuelle bir burjuva hedonizminin içerisinde ve davranışlarıyla da psikolojik olarak çökmüş nevrotik bir kadın portresi çiziyor. Nevrotik kramplar çeken Emmanuelle değişken bir ruh haline sahiptir ve karşı cinsle sürekli bir çatışma halindedir. Bu çatışma hali fiziksel bir çatışmadan ziyade psikolojiktir ve Emmanuelle’in  edonist yanını doyurmaya yöneliktir. Film boyunca farklı sınıf ve kültürlerden birçok erkekle birlikte olur, fakat içlerinde en göründüğü kişi hippi görünümlü yarı kaçık bir adamdır. Film trajik bir biçimde başladığı gibi Emmanuelle’in bir koltukta geçmişiyle hesaplaşmasıyla sonra erer. Koltukta oturan Emmanuelle geçmiş günahlarından arınırcasına süt ile (evet yanlış duymadınız) kendini temizler…

Yönetmenin kullandığı iç mekan çekimleri, kamera açıları, atmosfer ve mekanlar 70’lerin retro havasını yansıtırken, dış mekan çekimleriyse İtalya’nın o dönemki çalkantılı siyasal yapısını gözler önüne seriyor.

Filmin başrolünde Emmanuelle karakterini canlandıran isim dönemin korku ve Giallo filmlerinin tanınan ismi Erika Blanc. Erika Blanc ilk gerçek çıkışını Mario Bava’nın Operazione paura aka Kill Baby, Kill (1966) filmiyle gerçekleştirmiş bana göreyse en iyi performansını ise La plus longue nuit du diable aka The Devil’s Nightmare (1971) filminde ortaya koymuştur.

Io, Emmanulle belki izlediğiniz en iyi Emmanuelle filmi değil ama en garibi de değil. İnsanda farklı bir etki yaratan tam olarak adını koyamadığım orta bir film. Belki de bu yüzden film beklenen ilgiliyi izleyiciden göremedi. Fakat biliyorum ki İyi”Kötü Film” takipçileri bu filme hak ettiği ilgiyi göstereceklerdir.

Io, Emmanuelle (1969) www.iyikotufilm.com