Harmony Korine yönetmenliğinde 2009 yılında patlatılan bir film Trash Humpers. Tam patlayamamış ama konu bu değil. Aslında tam bir çöp film örneği. 2010 İstanbul Film Festivali programında yer aldıktan sonra ortadan kaybolur gibi olan bu film, yönetmenin altkültür eleştirisi üzerine. Bu aralar deneysel ve minimal film yapma kaygıları devam ederken, hiç kasmadan handcam görünümüyle çekilen ve yine ürkütücü bir yapım.

Filmde; aslında son zamanlardaki “peepingtom” artışına tanıklık ettirmeye çalışmakla birlikte, onun dışında düzgün konuşma olmaksızın sadece seslerle, seslerin toplama biçimleri tartılmış bir yandan. Mubi’de karşıma tesadüfen çıkan “çöpcinsel” adlı türkçe çevrimiyle izlediğim Trash Humpers aslında yeni bir turbo burlesk! Maskeli mutantımsı insanlar, ucubemsi görünümüyle dikkat çekerken diğer yandan da sadece seslerle iletişime geçmeye çalışan bu insanların çevreyle etkileşimleri,birbirleriyle olan cinsel münasebetleri çöplük yönünden bir hayli eğlenceli. Filmde yer alan vandalizm hemen hemen filmin başından sonuna kadar devam ediyor. Oyuncular arasında filmi hem yazan hem yöneten Korine de yer alıyor ama makyajın altından seçebilmek pek mümkün değil. Filme denk geldikten sonra açıp baktığım bu “bir yerlerden tanıdık gelen” yönetmen pek yabancı değil aslında. Zamanında “Good Will Hunting” te karşımıza çıkan Korine; şu bilinen 1995 yapımı “Kids” in yazarı aynı zamanda.1997 yapımı Gummo -ki sanırım en bilinen işi bu-, Şizofren Julien’i (Julien Donkey- Boy) aynı zamanda kardeşi Avi Korine ile birlikte yazdığı komedi dram “Mister Lonely” i çeken insan. (daha&helliip;)

John Waters sinemanın,sanatın “politically correct” olma zorunluluğundan, sadece istenen, beklenen, sıradan şeyleri gösterme zorunluluğundan sıkılmış ve bunu tersine çevirmeye çalışan işler çıkarmış bir yönetmendir. “Onu bir cümlede anlatın” deseler sanırım bu şekilde anlatırdım. Diğer bir deyişle “transaggressive” sanatın mihenk taşı. Pink Flamingos da bunu en iyi şekilde başardığı filmlerinden biri.

John Waters yönetmenlik yanında filmin senaristliğini ve yapımcılığını da üstlenmiş. Başrollerde ise Edith Massey,Mink Stole gibi dönemin ünlü isimleri ve tabi ki de yönetmenin en sevdiği oyuncularından Divine yer alıyor. Gösterime girdikten sonra bazı sahneleriyle tartışmalara neden olsa da çoğu sinemasever tarafından iyi yorumlar almış ve sevilmiş.

Divine oyunculuğunun yanında yarattığı bu karakter ile döneminin sıradışı isimlerinden biriydi. Filmin senaryosu da aslında daha çok onun üzerine kurulu.  Divine’ın “filthiest person alive” olarak tanınmasını hatta bu ününün ülke çapında yayılmasını yediremeyen,kıskançlık içinde durumu izleyen Raymond ve Connie Marble çifti bu konuda Divine’ı geçebilmek adına sürekli değişik aktiviteler içine girmektedirler. Fakat Divine’ın namını geçebilmeleri kolay değildir çünkü o hiçbir özel efor sarfetmese de doğuştan “filthy” bir karakterdir. Şehir merkezine gittiğinde yol kenarını tuvalet olarak kullanmak, arkadaşlarıyla cannibalism partileri düzenlemek,evlere gizlice girip koltukları yalamak, her an her yerde yakınlık derecesini önemsemeden oral seks yapabilmek gibi hareketleriyle bunu kanıtlamaktadır. Filmin ekstrem diye adlandırabileceğimiz sahnelerinden sadece birkaçı bunlar. (daha&helliip;)