Quentin Tarantino’nun “Kill Bill”inin beslendiği kanallar saymakla bitmiyor. Bahsedeceğim bu film de yönetmenin kendi itirafına göre büyük bir esin kaynağı olmuş.  Women in Prison türünün ilk örnekleri olan “The Big Doll House” ve “The Big Bird Cage” gibi, Pam Grier’i Pam Grier yapan zenci istismar klasikleri “Coffy” ve “Foxy Brown” gibi kült filmlerin yönetmeni, ayrıca Sid Haig’i keşfeden adam diyebileceğimiz Amerikan istismar sinemasının babası Jack Hill’in son dönem başyapıtı bu film basitçe, kriminal bir teen age kız grubu içinde gerçekleşen kıskançlık, iktidar kavgası ve bağımsızlık mücadelesi hakkında ilerliyor. Tabii ki cinayetler, acımasızlık, çete kavgaları ve silahlı çatışmaların karşı tarafında beceriksiz polisler ve lezbiyen gardiyanlarla temsil edilen devlet organları konumlanıyor.

Lace, illegal bir kız çetesi olan “Dagger Debs”in lideridir. Fakat bu çete maalesef bağımsız değildir; “Silver Daggers” adlı erkek çetesinin, kızlardan oluşmuş yan kuruluşu gibi durmaktadır. Bu erkek grubunun lideri olan Dominic ile Lace sevgilidirler. Bir hamburger salonunda sessiz gibi duran Maggie adlı kıza sataşan kızlar zorlu bir rakiple karşılaştıklarını anlarlar. Maggie kabadayılığa kabadayılıkla cevap verir. Lace bu kıza ısınır ve gruba almaya karar verir. Fakat çetenin ikinci kızı konumundaki tek gözü bantlı Patch bu durumu kıskançlıkla karşılar ve Lace’i Maggie’ye karşı doldurmaya başlar. Haksız da değildir. Çünkü Dominic Maggie’ye kafayı takmıştır; hatta onu evine kadar takip eder ve kız tecavüze eder (tecavüz gibi görünse de Maggie bundan zevk alır).

O sırada liseye yeni bir erke çetesinin lideri transfer olur. Crabs adındaki bu gıcık delikanlı, yoksullara yemek dağıtan bir yardım kuruluşu paravanında uyuşturucu ticareti yapmaktadır. Crabs ile Silver Daggers ezeli düşmandırlar ve aralarındaki gerginlik hızla sıcak savaşa dönüşür. Maggie gruptaki güvenini artırmaya çalışsa da Patch ve Lace’in nefretini üzerine çekmeye başlar. (daha&helliip;)

Exploitation film genellikle dehşet verici konular ‘istismar edilerek’ geliştirilen bir film türüdür. “Exploitation” terimi film piyasasında oldukça yaygındır; promosyon ve reklam anlamında her türden film için kullanılır. Bu filmler büyük bir star, özel efektler, seks, şiddet, romantizm gibi bir anlamda sömürecek konulara ihtiyaç duyarlar.  Buna rağmen bir exploitation filmi ağırlıklı olarak sansasyonel reklamcılığa ve filmin gerçek kalitesinden ziyade tasvir edilen konunun geniş ve dehşet verici bir şekilde abartılı aktarımına dayanır. Exploitation filmleri genellikle her bakımdan düşük kalitede filmlerdir. Ancak durum her zaman böyle değildir. Exploitation filmleri bazen ciddi anlamda ilgi toplar ve popüler olurlar.

Tarihçe

Exploitation filmlerde, müstehcen ya da açık seçik seks sahneleri, sansasyonel şiddet, hap kullanımı, çıplaklık, tuhaf ve korkutucu şeyler, kan, gariplik, yıkım, isyan ve kargaşa en önemli özelliklerdendir. Bu tür filmler sinemacılığın ilk günlerinden beri çekilse de ABD ve Avrupa’da genel anlamdan sansürün ve sinema kurallarının yumuşaması ile birlikte, 1960 ve 70’lerde popülerleşmişlerdir. Ayrıca yapımcılar televizyon nedeniyle kaybettikleri izleyicinin ilgisini çekmek için sansasyonel öğeler kullanmıştır. Çoğu tiyatrolarda oynanamayacak ve ABD’de NC-17 derecesi alamayacak denli düşük bütçeli filmlerdir. 1990’lardan beri exploitation filmler, türü para-sinema olarak adlandıran akademik çevrelerin de dikkatini çekmektedir.

“Exploitation” sözcüğü çok geniş anlamda tanımlanır ve filmin asıl içeriğinden ziyade seyircinin filmi algılaması ile ilgilenir. Hays Code’u geçemeyen sanat filmleri ve exploitation filmler genelde aynı salonlarda gösterildiği için ilgi çekici malzeme ve sanatsal içerik genelde bir aradadır. Explioitation filmler, filmlerinde saldırganlık öğesi baskın olan ve “saygın olmayan” malzemeyi cesurca işleyen ünlü Avrupalı yönetmenler Derek Jarman, Luis Buñuel, ve  Jean-Luc Godard sayesinde gelişmiştir. Stanley Kubrick‘in A Clockwork Orange, Tod Browning‘in Freaks ve Roman Polanski‘nin Repulsion filmi dâhil olmak üzere klasik olarak adlandırılan pek çok filmde seks, şiddet ve exploitation filmleri ile bağdaştırılan şok vardır. Buñuel’in Un chien andalou filmi modern splatter filmine özgü öğeler içermektedir.  Eğer Carnival of Souls Avrupa’da çekilmiş olsaydı sanat filmi olarak, öte yandan Eyes Without a Face Amerika’da çekilseydi düşük bütçeli bir korku filmi diye sınıflandırılacağı iddia edilmektedir. Sanat filmlerinin ve exploitation filmlerinin seyircisi Hollywood’un sunduklarını genelde reddeder. (daha&helliip;)