20. yüzyıl başlarında, sinemanın üzerine inşa edildiği yaklaşımlar bir çok teorisyenin söylemleriyle o güçlü ve yıkılmaz görüntüsünden yavaş yavaş sıyrılmaya başladı.  İzleyiciye oturduğu yerden sadece izleyerek yaşayabileceği başka bir hayat, gidebileceği bambaşka yerler, kendini özdeşleştirip intikam alabileceği, aşık olabileceği, zaferler kazanacağı, adamlar öldüreceği bir başrol oyuncusu vaat ederek; yaklaşık olarak iki saatliğine ruhumuzun gözlerimiz aracılığıyla bağımsız olacağı garantisi altında süregelen sinema yaklaşımı, görsel olanın gücüne dayanarak çok kuvvetli bir yer edindi kendine.

Sinemanın ortaya çıktığı yıllardaki durumu için kullanılan ‘cinema of attraction‘ dönemi;  yani izlediği şeye, ilk kez böyle bir şeyle karşılaştığı için, şimdinin ilk kez 3D film izleyen seyircisi gibi, tüm bedeniyle tepki veren izleyicilerin dönemi geçtikten sonra ortaya çıkan bu bedensizleştirilmiş seyirci türü, sinemanın görme duyusuna hizmet ederek neler yapabileceğini en iyi gösteren seyircidir. Fakat bunun yanı sıra, sinemayı sadece görsel bir etki alanına hapsettiği için de sakıncalıdır. Zira, tam da bizim bedensiz seyircilerimizin parlak çağlarında ortaya çıkması şaşırtıcı olmayan, Freud teorileri de bilinçaltına duyulan merakın artması ve onun incelenmesini popülerleştirmiş ve böylece sadece seyirciler değil, adeta sinemayla uğraşan uğraşmayan herkes  bedenini unutma sürecine girmiştir.

Bu duruma ilk itiraz Fenomenoloji’nin ortaya çıkışıyla geldi. Fenomenologlar, yakında neredeyse elinin kolunun yerini unutacak olan insanlığa, bedene geri dönüş çağrısı yaptı. (daha&helliip;)