Alan Parker’ın Midnight Express filmi Türkiye karşıtı propagandasıyla ülkemizde oldukça büyük tepki çekmesine karşın uluslararası arenada oldukça beğeni kazanmıştır. Prison Heat filmi de Midnight Express’in izinden giden, bir grup genç kadının Türk hapishanesinde yaşadığı cinsel istismar ve kötü muamelenin yansıtıldığı W.I.P (Women in Prison) türünün 90’lardaki örneklerinden biri.

Filmin yönetmeni İsrail’li Joel Silberg. Silberg 80’li yıllarda kariyeri açısından oldukça verimli bir dönem geçirmiş ve uluslararası arenada ilk çıkışını Breakdance (1984) filmiyle yapmıştır. En bilinen filmi ise çoğumuzun kolayca hatırlayacağı Lambada (1990)’dır.

Yunanistan’da tatil yapan dört Amerikalı genç kadın değişik bir maceraya atılmak için kiraladıkları bir minibüsle Türkiye’ye geçmeye karar verirler. Neşeli başlayan bu yolculuk sınır kapısında bir kabusa dönüşür. Türkiye sınırını geçmek üzereyken kolluk kuvvetleri tarafından durdurulurlar. Birliğin komutanı genç kızlardan hoşlanır ve emrindeki askeri yanına çağırıp bir şeyler söyler. Aldığı talimat üzerine asker aracın bagajına uyuşturucu yerleştirir ve genç kızları tutuklayıp hapse gönderirler.

Film bundan sonra klasik W.I.P. filmlerinden aşina olduğumuz lezbiyen duş sahneleri, tecavüz, çıplaklık ve şiddetle devam eder. Film Türkiye’de geçiyor olmasına rağmen çekimler İsrail’de gerçekleştirilmiş. Türk karakterlerini canlandıranlar da İsrail’li oyunculardan oluşmakta. (daha&helliip;)

Amerika’da “Terror at the Opera” ismiyle vizyona giren film, 1987 yılında Dario Argento tarafından yazılıp, yönetilmiş bir İtalyan giallo filmi. Başrolleri Cristina Marsillach, Urbano Barberini ve Ian Charleson paylaşıyor.

Film Argento’ya ticari anlamda oldukça getiri sağlamıştır. Zaten filmi de izlediğimiz zaman sinemasal değerini bir kenara bırakıp, “sex-murder” açısından bakılacak olunursa, ticari bir kaygısının olduğunu fark etmememiz mümkün değil. Filmdeki cinayet sahneleri yine filmin genelinde olduğu gibi oldukça başarılı. Filmin türüne yakışır abartılı kamera açıları ve yine abartılı dekorlardan kaçınmamıştır. Şiddet ve müziğin mükemmel uyumu da gözden kaçmıyor ve film boyunca İtalya’nın Rönesans ruhuna yakışır, bir birinden güzel klasik eserleri dinlerken, araya katilin ruhunu yansıtan ve bizi daha da bir telaşa sokan rock soundları girdiğinde tadından yenilmez bir hal alıyor. Opera salonundaki kuşların gözünden çekilmiş sahneler kamera hareketlerinin bir kuş gibi oradan oraya yalpalanması oldukça baş döndürücü, “bu gerilim bitsin de haydi artık odaklansın” diye umutla beklenilebilir. Ayrıca Argento, ilham kaynağı Hitchcock’un röntgenci sinema ruhuna saygı duruşunda bulunmaktan geri kalmamış.

Bir parça da filmin konusuna değinelim. 17 yaşındaki Betty, Verdi’nin Macbeth’indeki (İtalyan besteci Verdi’nin, Shakspeare’in Macbeth’ini temel alarak bestelediği 4 perdelik opera eseri) başrol oyuncusunun ayağını sakatlaması ile bu rolü alma şansı yakalar. (daha&helliip;)