Uzun yıllardır saygı duyularak bilinen ve vampir mitine farklı bir yaklaşım getiren bu Roger Vadim filmi, sinema tarihindeki önemli yerini halen korumaktadır. Geçmişe dönüp baktığımızda, bu filmde zarif ve şık bir hikaye görüyoruz, aynı zamanda Sheridan Le Fanu‘nun Carmilla karakterinin erotizmini beyazperdeye en başarılı şekilde uyarlayan bir kaç filmden biridir.

1961 yılında ise durum farklıydı. O yıllarda, Hammer’ın abartılı bir yaklaşım sergilediği Dracula uyarlamasının yanında, Blood and Roses filminin hafif kaldığı ve biraz da sakin olduğu şeklinde yorumlar yapılmıştı. Değerli olduğu kabul ediliyordu ama korku filmi öğelerine sahip olmadığı söyleniyordu. Yönetmen Vadim’in ticari kaygılar ile sanatsal sunum arasında bir yerlerde kaldığı, eski moda tutuculuk ve Fransız New Wave akımı arasında bulunduğu söylenirken, duygusal öğeleri ön plana çıkarmak uğruna şiddet öğelerini feda etmesi eleştirilmişti.

Bu eleştiriler tamamıyla haksız sayılmaz, Vadim’in sanatsal içgüdüleri filmin açılışından itibaren açıkça görülüyor, Le Fanu ismine filmin belirsizliğini korumak adına yer verilmiyor. Annette Stroyberg (Carmilla) ve yardımcı oyuncu Elsa Martinelli aşk ve ölüm bahçesindeki kırılgan çiçekler gibi sunuluyor. Filmin en dikkat çeken sahnelerinden biri, serada iki kadının ani yakınlaşması, bu konsepti tam olarak somutlaştırıyor. Bu, homoerotik sinemanın önemli sahnelerinden biri – arka planda yağmurdan ıslanmış kadınlar birbirlerine bir öpücük verirken seranın camlarının nemlenmesi.

Kan dökmek bu tür filmlerde eşcinsel birlikteliğe göre daha kabul edilebilir olduğundan, bu sahnenin ön plana çıkışını hatırlamak biraz garip. Dramatik yaratıcılık yönü düşünülmediğinde bile aslında bu sekans ana karakterin içinde bulunduğu temayı yansıtıyor, ödüllendirilmeyen aşkın onun en büyük laneti oluşu. Bu duruma farklı bir bakış açısı getirilirse, yaygın olarak heteroseksüel romantizmin bir sembolü olarak görülen güllerin onu reddetmekten başka çareleri yok çünkü eşcinsel tutku nedeniyle yok ediliyorlar. (daha&helliip;)

The Blood Spattered Bride, özgün dildeki ismiyle La Novia Ensangrentada, 1972 tarihli bir İspanyol korku filmi. Carmen (2003), Libertarias (1996), La Pasion Turca (1996) gibi filmlerle “ilgili” Türk seyircisinin yakından tanıdığı bir isim olan  Vicente Aranda tarafından yönetilmiş olan film, aslen Sheridan La Fanu’nun Carmilla adlı kitabından uyarlanmış. Söz konusu eser Carmilla ise, genel çerçevede korku türü içerisinde yer alan filmin özel olarak bir lezbiyen vampir hikâyesi anlatması kaçınılmaz değil de nedir?

Henüz evlenmiş, özel otomobilleriyle, erkek tarafının babadan kalma malikânesine doğru yola çıkmış Susan ve kocası, Susan’ın üzerini değiştirmesi için yol üzerinde uğradıkları otelde, hem Susan’a hem de seyirciye ilk şoku yaşatır. Daha otele adımını atar atmaz izlendiği duygusuna kapılan ve gerçekten de gelinlik benzeri bir elbise içinde kendisini seyreden bir kadınla göz göze gelen, odasına çıktığında açtığı dolabın içinden bir adamın kendisini boğduğu halüsinasyonunu gören Susan’ı, yeni evinde daha fena olaylar beklemektedir.

Zifaf gecesinde, kocasının az buçuk tuhaf sayılabilecek cinsel istismarına maruz kalan Susan, yaşadığı şiddetli aşkın etkisinde olan bitene alışmaya çalışırken, malikanede asılı aile büyüklerine ait antika  tablolardan da kocasının ailesi hakkında kasabada dedikoduya bile sebep olmuş bazı gerçekleri öğrenir. Bu gerçeklerden özellikle biri, kocasını öldürmüş bir kadın olan Mircalla, Susan’ının ilgisini çeker. Zira bu kadınla, ilk defa otelde gördüğü ve ara sıra rüyalarında ziyarete gelen kadın arasında özdeşlik kurmaya başlar. (daha&helliip;)