Pete Tombs’un kurucularından biri olduğu Mondo Macabro tarafından piyasaya sürülen DVD’siyle tekrar gün yüzüne çıkan Mystics in Bali (1981) Endonezya istismar sinemasının en bilinir ve en uçuk kaçık filmlerinden biri.

Filmin yönetmeni Endonezya istismar filmlerinin tanınmış yönetmenlerinden H. Tjut Djalil. 1932 doğumlu yönetmen sinemaya başlamadan önce öykü yazarlığı ve tiyatro yönetmenliği yapmış. Sinema sektöründe 15 filmin yönetmenliğini yapan H. Tjut Djalil, Endonezya istismar filmleri dendiğinde akla gelen birçok ilk filmin yönetmeni.

Film, Bali’ye araştırma yapmak için gelen Amerikalı bir antropolog olan Cathy’nin başından geçen fantastik olayları işliyor. “Leyak” adındaki çok tehlikeli bir Bali büyüsünü araştırmak isteyen Cathy, orada tanıştığı ve yakın arkadaşlık kurduğu Mahendra’yı ikna ederek gecenin bir vakti ormana giderler. Leyak rahibesini bekleyen ikili tuhaf görünümlü rahibe ortaya çıkınca yanına gider ve rahibe Cathy’i öğrencisi olarak kabul eder. Rahibe ile Cathy tokalaşarak ayrılmak üzereyken rahibenin eli Cathy’nin elinde kalır. Çığlık atarak eli fırlatan Cathy rahibeyi takip eden elin ardından baka kalır. Bu ilerleyen dakikalarda neler izleyeceğimizin adeta bir habercisidir.

Filmin en tuhaf sahnesi cadının ellerini çarpmasıyla Cathy’nin kafasının vücudundan ayrıldığı sahnedir. İç organlarıyla birlikte vücudundan ayrılan Cathy’nin kafasının beslenmek için kana ihtiyacı vardır ve taze çocuk kanı favorisidir. (daha&helliip;)

Halihazırda tam patlayamamış ama başarılı şekilde kült hale gelebilecek, oyunu çıksa da oynasak dediğim “Dead End”, klişenin kilişesini yapan bir yol filmi. Tez şekilde araya girilen nefis trackleri olaya bodoslama dalan yapım, Jean-Baptiste Andrea ile Fabrice Canepa nın elinden çıkma. Bu janradan çıkıp ta ilginç olmayan yol filmleri ise sık görülmeyen bir durum. Sona girilen twistler ya da kaçma kovalama sırasının değişmesine aşina olduğumuz şu zamanlarda ilginç hale getirebilecek diğer şey korku türüyle masalsılığı birleştirip ters köşeye yatırmaya kasmamak. Oynanan oyun hep aynı.”Ömrün bitip yolun bitmemesi” durumuyla ilgili klişeye girmek istememekle beraber tam da bu film için geçerli olan durumun bu olması filmin önemli noktası. 

Filmin yönetmenliğini yapan Andrea(ayrıca 2006 yapımı işi olan Big Nothing in yönetmeni) ve Canepa, filmi yapma amaçlarını herhangi bir şeye saygı duruşu olayından bsğımsız şekilde veya “şöyle de yapsak daha ne kadar çöpe yaklaşabiliriz?” düşüncesinden çok “Asla sokağı terk etme!” argümanlarından yola çıktıklarını samimiyetle dile getirmişler. Bu iki kafadarın olaya başlama hikayeleri de bu paralellikte ilerlemiş aslında. 

Araba sahnesiyle olaya, diğer yol filmleri bodoslamasını kullanan yapımın ilk işi, hızlıca  karakterleri tanımamıza yardımcı olduktan sonra kafamıza önyargılarımızı yerleştirmek oluyor. Malumunuz, bilinen diğer örneklerde süregelen “arabaya asla bir yabancı alma!” ünlemi, hikaye ilerlerken bas bas kafamızda yankılanmasına rağmen “herhalde bir bildikleri var” diyip suspus izlemeye devam etmekle aslında klişenin klişesini yaptıklarını anlamak için filmin yarısını geçmiş olmanız gerekiyor. (daha&helliip;)

Karanlık filmler çekmeyi seven yönetmen Jaume Balagueró’nun  bilinen işlerinden olan 2007 yılında başlattığı [Rec] lerinden sonra 2011 yapımı “Mientras Duermes”, diğer bir çevrimiyle “Sleep Tight” yönetmenin en aydınlık filmlerinden biri. Bu sefer doğaüstü olaylardan sıyrılan hikayede, bina görevlisi olarak çalışan César ın, bina sakinlerinden biri olan Clara’ya olan saplantılı aşkı ve diğer sakinlerin César ile olan ilişkileri anlatılıyor. Diğer bir “Peeping Tom” vakası gibi başlayan ama çok daha fazla dallanıp budaklanıp başka bir şeye dönüşen bu hikayede, karakterleri kısa kısa tanımaya başlıyoruz. Tam bir “doorman” olan başkarakterimiz César; uysal, efendi görünümüyle bina sakinleri tarafından sevilen sayılan biri. Olaylar gelişmeden, gün boyunca yaptığı ve yapması gereken işlerden bahsediliyor. Komşular evde olmayacağı zaman bakılması gereken hayvanlara César bakıyor. Bir nevi süper kahraman. Artan zamanında da hasta annesiyle ilgilenen César’ın görünen yüzü, filmin aydınlık noktalarından biri. Diğer bina sakinleriyle ilişkileri seyirciye gösterilirken aralarında ufak çaplı önemsiz bir sorun olduğu çıtlatılan küçük kız Ursula ile yürüyen hikayede bir tuhaflık olduğu sezdirildikten hemen sonra yeni tipler devreye giriyor. Yönetmenin filmlerinin hemen hemen hepsinde bulunan sevdiği oyuncularından biri olan yaşlı apartman sakinimiz ürkütücü Carlos Lasarte nin de devreye girdiği yerde olay akışı artırılıyor. Aslında her yönden “Sleep Tight” sıkıcı olmaktan çok uzak. César’ın Clara’ya duyduğu saplantılı ilişki onu kendisine muhtaç etmeye çalışmaktan çok yanlışlıkla kendisinden uzaklaşmasına sebebiyet verirken, tehlikeli hale gelmeye başlayan olaylar küçük kız Ursula’yı canlandıran başarılı oyuncu Pep Tosar’ın şantajlarıyla eğlenceli hale geliyor. (daha&helliip;)

Geçmişten günümüze korku sineması, kendisinden önce gelen gotik edebiyat gibi, karanlık ve bilinmeyen sularda yeni yerler keşfetmeye çalışarak izleyicisine estetik bir doyum yaşatmaya uğraştı. Yolculuk süresince uğranan duraklarda konaklama süresi, popüler sinemadaki üretimi temel alırsak, seyircinin ilgisiyle doğru orantılıydı. Örneğin gotik edebiyatın ilk eserlerinden uyarlamalar, çeşit çeşit canavarlar, zombiler, seri katiller vs. Nihai amaç korku, terör ve ürperme yaratmak olunca, sonsuzluk ve güç gibi kavramları da devreye sokmak gerekiyordu ki aranılan kan, nicedir korku sinemasının anlattığı hikayelerde gizliden gizliye işleniyordu. Spesifik bir inanç sistemi üzerinden dinin, dogmatik düşüncenin, ya da daha cesur bir ifadeyle izleyicinin bilincinde ulvi olanın masaya yatırıldığı korku filmlerinin zamanı gelmişti. Bu yazıyı başlangıç alarak, önümüzdeki haftalarda da film örnekleri ekseninde devam edeceğimiz yazı dizimizde, sözünü ettiğim amaca yönelik kısa ömürlü bir alt türü inceleyeceğiz: Folk horror.

Pagan kavramı bugün genel anlamda semavî dinlerin dışında kalan çok tanrılı dinsel inanışlara sahip birey ve toplumları tanımlamak için kullanılsa da, kavramın arkasında yatan daha az uygarlaşmış olma vurgusunu yok sayamayız. Bununla beraber, uygarlaşmış toplumların irili ufaklı bazı kültürel gruplarının hala geçmişteki pagan inanışlarından kalan birtakım izlerin peşinden yürüdüğünü yadsımak mümkün değil. (daha&helliip;)