Go, Go, Second Time Virgin 1969 yapımı bir Japon Pinku filmi. Yönetmenliğini türün önde gelen isimlerinden Koji Wakamatsu’nun yaptığı film, 60’lı yıllarda Japonya’yı kasıp kavuran Pinku Eiga furyasının başarılı örneklerinden birisi.

Bilindiği gibi, Japon Pembe Filmleri, 60’lı yıllarda Japonya’da ortaya çıkmış bir tür. Samuray filmlerinin artık eskisi kadar ilgi görmemesi üzerine başlayan arayışın sonunda ortaya çıkan tür, Japon softcore pornografik filmler olarak tanımlansa da, bu açıklama türü tam olarak anlatmaya yetmez. Kadına yönelik şiddetin cinsellikle yoğrulduğu Pembe Filmler kendi içinde de ikiye ayrılıyor: Pinku Eiga ve Pinku Violence.

Poppo (Mimi Kozakura), bir apartmanın çatısında 4 genç erkek tarafından tecavüze uğrayan bir genç kızdır. Tecavüzcülerine kendisini öldürmeleri için yalvarsa da onlar kendisiyle alay edip onu orada bırakırlar. Tsukio (Michio Akiyama) ise bir köşeden tecavüzü izleyen genç bir delikanlıdır. Fakat hiç bir şey yapmaz. Aralarında birbirlerine sorunlu geçmişlerini anlattıkları ve kaderleri ile ilgili felsefik konuşmalar yaptıkları bir ilişki başlar. Bu konuşmalar sırasında Poppo, daha önceki tecavüzlerini anlatır ve bunlar izleyiciye flashbacklerle gösterilir.  Başka bir konuşmada ise Tsukio, geçmişinde ailesi ve başka bir çift tarafından maruz kaldığı cinsel istismarı ve bunun sonucunda hepsini bıçaklayarak öldürdüğünü anlatır. Poppo defalarca Tsukio’dan kendisini ödürmesini ister fakat her seferinde Tsukio bunu reddeder. Poppo’ya tecavüz eden çete bir süre sonra tekrar geri döner ve Poppo’ya bir kez daha tecavüz ederler. Dram yönü de oldukça ağır basan bir film Go, Go, Second Time Virgin. (daha&helliip;)

60’lı yıllarda Japon sineması çıkmaza girmiş ve Samuray filmleri fazla ilgi görmemeye başlamıştı. Bu sebeple Japon film şirketleri yeni arayışlar içine girdiler. Bu şirketlerden Nikkatsu, stüdyo yöntemiyle çekilen ve Roman Porno da denilen filmlere yöneliyordu. (Daiei, ve Toei dönemin diğer ünlü film şirketlerdir.)

Japonya’daki sansür sistemi kadın ve erkeğin cinsel birleşmesini ve cinsel organlarının görünmesini yasaklamıştı. Filmlerde bu kareler flulaştırılarak gösteriliyordu. Fakat bu sansür sistemi belkide kadına karşı uygulanan en sert sadomazoşist arzuları gösteren sahnelere izin veriyordu.

Pembe filmleri kendi içlerinde ikiye ayırmak mümkün: Pinku Eiga ve Pinku Violance. Pinku Eiga’da kadına olan şiddet cinsellikle yoğrulurken Pinku Violance filmlerinde ise yine aşırı cinsellik ve kadına karşı şiddetin yanında bu şiddete maruz kalan kadınların kanlı intikam hikayeleri de anlatılmaktadır.

Sansür sistemi bu tarz filmlerin Japonya’nın dünya üzerindeki prestijini zedeleyeceği düşüncesiyle yurt dışında dağıtımına ve festivallerde gösterilmesine izin vermiyordu. Meraklıları dışında uzun bir süre sinemaseverler bu filmlerden ya haberdar olamadı ya da haberdar olduğu halde ulaşamadı. 90’lı yılların sonu ve 2000’li yılların başından itibaren bazı Amerikan video şirketlerinin bu filmleri DVD olarak piyasaya sürmesi ve internetle birlikte bilgiye ulaşılabilirliğin artmasıyla birlikte dünya pazarında Pinku filmlerine olan ilgi de çığ gibi büyümeye başlamıştır.

(daha&helliip;)

Japon yönetmen Tetsuji Takechi’nin 1964 yapımı ilk büyük bütçeli Pinku filmi. 1964’te Tokyo Olimpiyatları sırasında gösterime giren ve 2. Dünya Savaşı’ndan hüsranla çıkan Japonya’yı Batılılara rezil edeceği gerekçesiyle tepki toplayan sado-mazoşist temalı bir film Hakajitsumu.  Ardından ertesi yıl yalnızca silah taşıdığında ereksiyon olabilen bir Japon’un bir Amerikan askerini öldürmesini anlatan Kuroi Yuki yetkililer için bardağı taşıran son damla oldu ve bu film de yasaklanarak yönetmeni Tetsuji Takechi tutuklandı. (Fakat daha sonra beraat edecektir.)

Takechi, Koji Wakamatsu ve Satoru Kobayashi gibi dönemin düşük bütçeli erotik filmlerinin ünlü yönetmenlerindendir. Hakujitsumu, konu olarak bir diş hekiminin bekleme odasında geçen kısa bir hikâyedir. Hikâye 1926 yılında Junichiro Tanizaki tarafından yazılmış ve Chuo Koron adlı bir dergide yayınlanmıştır. Daisan şirketi hikayeyi farklı şekilde ele alması için Takechi ile anlaşır. Filmin Amerika’daki distribütörü ve aynı zamanda kötü ünlü cult film  The Brain that Wouldn’t die filminin de yönetmeni Joseph Green filmin Amerika’daki sürümüne bazı ek sahneler koymuştur. (daha&helliip;)

Japon bağımsız sinemasının kuşkusuz en önemli yönetmenlerinin başında Koji Wakamatsu gelir. Wakamatsu sinemaya başlamadan önceki hayatı sürükleniş içerisinde geçer Üniversiteyi bırakır, dönemin Japon mafyasına karışır bir süre hapiste kaldıktan sonra inşaat işlerinde çalışmaya başlar. Wakamatsu ilk filmi olan Oiroke Sakusen(1963)’i dönemin popüler erotik film şirketi Nikkatsu için çeker.

Adını 1965’te çektiği Kabe No Naka No Himegoto(Affairs Within Walls) filmiyle duyuran Wakamatsu’nun en tanınmış filmi gerçek bir olaydan esinlendiği Okasareta Byakui -Violated Angels(1967)-dir.

13 Temmuz 1966’da Chicago’nun Jeffery Manor bölgesinde öğrenci hemşirelerin kaldığı yurtta tam anlamıyla bir katliam yaşanmıştır. Richard Spack adındaki katil daha sonraki ifadesinde soygun amaçlı girdiğini belirttiği yurtta sekiz kadını öldürmüştür.(kimisine tecavüzde etmiştir). Bu katliamdan sadece bir kadın yatağın altına saklanarak kurtulmuştur. Wakamatsu bu haberi duyar duymaz yeni filmi için çalışmalara başlar fakat onun ilgilendiği konu bir yatakhane dolusu hemşirenin katledilmesi değil, içlerinden birinin kurtulmasıdır. (daha&helliip;)