John Waters sinemanın,sanatın “politically correct” olma zorunluluğundan, sadece istenen, beklenen, sıradan şeyleri gösterme zorunluluğundan sıkılmış ve bunu tersine çevirmeye çalışan işler çıkarmış bir yönetmendir. “Onu bir cümlede anlatın” deseler sanırım bu şekilde anlatırdım. Diğer bir deyişle “transaggressive” sanatın mihenk taşı. Pink Flamingos da bunu en iyi şekilde başardığı filmlerinden biri.

John Waters yönetmenlik yanında filmin senaristliğini ve yapımcılığını da üstlenmiş. Başrollerde ise Edith Massey,Mink Stole gibi dönemin ünlü isimleri ve tabi ki de yönetmenin en sevdiği oyuncularından Divine yer alıyor. Gösterime girdikten sonra bazı sahneleriyle tartışmalara neden olsa da çoğu sinemasever tarafından iyi yorumlar almış ve sevilmiş.

Divine oyunculuğunun yanında yarattığı bu karakter ile döneminin sıradışı isimlerinden biriydi. Filmin senaryosu da aslında daha çok onun üzerine kurulu.  Divine’ın “filthiest person alive” olarak tanınmasını hatta bu ününün ülke çapında yayılmasını yediremeyen,kıskançlık içinde durumu izleyen Raymond ve Connie Marble çifti bu konuda Divine’ı geçebilmek adına sürekli değişik aktiviteler içine girmektedirler. Fakat Divine’ın namını geçebilmeleri kolay değildir çünkü o hiçbir özel efor sarfetmese de doğuştan “filthy” bir karakterdir. Şehir merkezine gittiğinde yol kenarını tuvalet olarak kullanmak, arkadaşlarıyla cannibalism partileri düzenlemek,evlere gizlice girip koltukları yalamak, her an her yerde yakınlık derecesini önemsemeden oral seks yapabilmek gibi hareketleriyle bunu kanıtlamaktadır. Filmin ekstrem diye adlandırabileceğimiz sahnelerinden sadece birkaçı bunlar. (daha&helliip;)

Gözde yönetmenimiz ve aktrisimiz, bir arada. Çılgınlığın doğasını resmetmeyi John Waters ve Divine’a bırakın. Polyester her zaman, A CLOCKWORK ORANGE filminin tamamlayıcı filmi olarak kabul edildi. Herhangi bir karşılaştırma yapamıyor musunuz? Karışan aklınızı açın, dikkatinizi toplayın. Size bunu açıklamaya çalışacağız.

POLYESTER, banliyöde yaşayan ev kadını Francine Fishpaw (Divine) ve onun pembe dizi cehennemine acımasız düşüşünün hikayesi. Ailesinin durumu ise umduğumuzdan daha berbat bir halde. Kocası Elmer, akşam yemeği sırasında evlerinin önündeki protesto grubuna, bedava reklam yapma fırsatını kaçırmayan, porno filmler gösteren bir sinema sahibi.  LuLu ise, kameranın önünde ateşli bir striptiz dansına başlayabilecek kadar seks delisi bir teenage. Oğlu Dexter aşırı derecede sapık karakterli; kendisini kadınların ayaklarına basıp kaçmaya zorlayan, bir ayak fetişisti. Bu yüzden “Baltimor Ayak sapığı” lakabıyla tanınıyor. Bu karışıma aç gözlü annesi LaRue’yi, en iyi arkadaşı Cuddles’ı (Edith Massey) ve Tab Hunter’ı (Todd Tomorrow) ekleyin.

Waters, bize bu tipik (!) Amerikan ailesinin, ahlaki çöküntüsünün sebep olduğu çözülüşü gösteriyor. Aileyi parçalara ayıran; zina, uyuşturucu, alkolizm, pornografi gibi bir günahlar serisine şahit oluyoruz. Hayat Francine’e o kadar zalim davranıyor ki, intihar etmeye kalktığında etrafındakiler adeta onu cesaretlendirmekte. Hatta köpeği bile kendini buzdolabına asarak bu teşvik edici eyleme katılıyor.  Böylece film bize günahın faturasının kesinlikle ölüm olduğunu gösteriyor. Ama aklınız karışmasın… Bizim bahsettiğimiz küçük günahlar cezasız kalır… gerçek günahkarlar, Waters’ın herhangi bir filmini izlemiş herkesin de bileceği üzere, Divine’a kötü davranmaya cesaret eden “heteroseksüeller”dir. (daha&helliip;)

1946 yılında Baltimore, Maryland’da doğan yönetmenin hayatı henüz 16 yaşındayken anneannesi Stella Whitaker’ın kendisine 8mm bir kamera almasıyla değişti.

Waters 18 yaşına geldiğinde ilk kısa filmi Hag in a Black Leather Jacket’ı çekti. Film siyah bir adamla beyaz bir kadının Ku Klux Klan örgütünün de yer aldığı bir törenle evlenmelerini konu alıyordu. Filmi “beatnik coffee house” adında Beltimore’da bir kafede gösterdi. Daha ilk filmiyle ilerleyen dönemlerde neler yapacağının sinyallerini veren yönetmen ertesi yıl çektiği Roman Candles filmiyle de bir rahibe ve papazın sevişme sahnelerine yer veriyordu. Ayrıca kült oyuncusu Divine ile de tanışması bu dönemlere rastlamaktaydı.

Waters aynı zamanda New York Üniversitesinde eğitimine devam ediyordu. Bu dönemde izlediği farklı filmler yönetmenlik kariyerinin şekillenmesinde rol oynadı. Özellikle üniversite yıllarında George Weiss’in Olga’s Hause of Shame filminden verdiği röportajlarda sıkça bahsetmekteydi. Aynı zamanda Russ Meyer, Rainer Werner Fassbinder, Harschell Gordon Lewis, Federico Fellini ve Ingmar Bergman etkilendiği yönetmenlerin başında geliyordu.

1966 yılında Waters ve arkadaşları üniversitede uyuşturucu bulundurmak suçundan okuldan atıldılar. Yine aynı dönemde orduya çağrılan Waters uyuşturucu bağımlısı bir eşcinsel olduğunu söyleyerek orduya katılmaktan kurtuldu. (daha&helliip;)

The Mini-Skirt Mob bir kadın motosiklet çetesini konu alan, 60’lı yılların drive-in sinemaları için yapılmış 1968 yapımı türlerin iç içe geçtiği bir film. Film 60’lı yıllarda istismar alt türlerinden  biker filmlerinin özelliklerini taşısa da yer yer western öğeleri, dönemin popüler gençlik melodramları ve campy unsurlarını da içinde barındırıyor. Filmden önce blogumda daha önce yer vermediğim bir tür olan campy’den de kısaca bahsetmek istiyorum.

Camp genel olarak bir yaşam tarzını ifade eder. Sanatın bütün dallarında kendine yer bulan, çoğu kişi tarafından bir sanat akımı olarak adlandırılan bu tür, “campy”  yada “cheesy” olarak da bilinir. Genel olarak kitsch’e yakın olmasına rağmen, ondan ayrılan en önemli özelliği burada “abartı” ve “bayağılık” bilinçli olarak kullanılır. Sinemada da bu türün en bilinen yönetmenleri George ve Mike Kuchar, Andy Warhol ve John Waters’dır. Türün en bilinen filmleri ise Beat the Devil, Pink Flamingos, Polyester ve Welcome to the Dollhouse filmleridir.

Shayne (Diane McBain) Mini-Skirt Mob ismindeki kadınlardan oluşan bir motosiklet çetesinin lideridir. Erkek arkadaşı rodeocu, kovboy Jeff Logan (Ross Hagen) tarafından aldatılır ve terk edilir. Jeff, Connie (Sherry Jackson) ile evlenir. Bunun üzerine Shayne erkek arkadaşını geri almak için çetesiyle harekete geçer. Mini-Skirt Mob biker filmlerinde görmeye alıştığımız kirli, paspal çetelere benzememektedir. Saçları, makyajları ve kıyafetleriyle farklı bir tarzları vardır. Motosikletli kızlardan çok, 60’lı yılların dergilerinden fırlamış modellere benzemekteler. (daha&helliip;)