İnternetin yayılmasıyla beraber “geek kültürü”nden ayrılıp “popüler kültür”e geçiş yapan blog olayı artık üzerine film kurulacak kadar popüler bir olay. Çok değil, bundan on sene kadar önce blog en azından yurdumuzda böylesine bilinen ve uçsuz bucaksız bir ortam halini almamıştı. Bana gelince; şu yazıya bile bloglarla ilgili bir giriş yapmayı beceremedim, bu yüzden blog olayına fazla girmiş değilim.
Bitter Feast, hayatını blog yazarak kazanan birisiyle blog yazılarıyla hayatı kayan birisini merkezine alan bir film. Son zamanlarda oldukça fazla örneğini gördüğümüz işkence pornosu filmlerinden biri olmaya çabalarken eldeki malzemenin uzun metrajlı bir filme yetersiz kalması sonucu iki arada bir derede kalmış bir filmle karşı karşıyayız.
Filmin senaristi ve yönetmeni Joe Maggio, Bitter Feast’ten önce yine senaryosu kendine ait olan 3 film daha çekmiş. İzlemediğim ama araştırmalarım sonucu (araştırmalarım dediğim de açıp IMDB’den baktım) başarılı olduğunu öğrendiğim drama ağırlıklı filmlerden sonra ilk kez kara komedi ve gerilim karışımı bir şey denemiş ama sonuçta hepimiz insanız, hepimiz hata yaparız. Bu yüzden Bitter Feast, türe yeni geçiş yapmak isteyen izleyiciler için izlenebilirliği olan bir film olmasına rağmen ortalama korku seyircisine pek fazla bir şey vaad etmiyor, çünkü filmde ana konuyu hariç tutmak üzere gördüğümüz şeylerin hiçbiri daha önce görmediğimiz, denenmemiş veya tahmin edemeyeceğimiz şeyler değil. Bu arada Maggio’nun asıl mesleği belgesellerde sesçilikmiş. Oyunculardan JT Franks’i canlandıran Joshua Leonard’ı The Blair Witch Project’ten hatırlayabilirsiniz. Aşçı Peter Grey’i canlandıran James LeGros ise televizyon için yapılmış filmlerde ve dizilerde rol almış bir oyuncu. Karakterlerin son derece iki boyutlu olmasına rağmen oyunculukları yeterli bulduğumu söyleyebilirim. Daha fazla uzatmadan filmin konusuna geçiyorum.
