Don’t Torture a Duckling, gore’un usta ismi Lucio Fulci’nin yönetmenliğini yaptığı, başrollerinde Florinda Bolkan, Barbara Bouchet, Tomas Milian gibi karakteristik yüzlerin yer aldığı 1972 yapımı bir film. Film aslında yönetmen açısından bir önem taşıyor, çünkü Fulci’nin ilk şiddet efekti içeren sahneleri bu filmle başlıyor ve devamı diğer filmleriyle geliyor.

Hikaye İtalya’nın güneyinde, insanların ritüelleriyle yaşadığı küçük bir kasabada geçiyor. Fakat kasaba çocuklarının başı derttedir. En tanınanlarından üçü seri şekilde öldürülür. Birçok şüpheli vardır; çocukların ‘Big Baby’ diye alay ettikleri röntgenci Giuseppe veya voodoo büyüsü ile haşır neşir Francesco, bir de ilk sahnede kanlı ellerle gördüğümüz kadın Maciara var. Maciara, ölü çocuk doğurmuş ve akli dengesini bu nedenle kaybetmiştir. Maciara ölen üç çocuğun kilden vodoo bebeklerini yapmıştır ve en fazla şüpheyi o çekmiştir. Aslında bir de arsız, kendini reşit olmayan bir çocuğa izleten, şehir kızı Patriza var işin içinde. Acaba hangisi katil? Hepsi sorgulanır fakat sanılanın aksine hiç biri suçlu değildir. Bu trajik ve şiddet dolu hikayenin asıl suçlusu en güvenilen adam mıdır yoksa? Bu sorunun cevabını Fulci sağ gösterip sol vurarak veriyor. Herkes aklı başı yerinde olmayan sosyal anlamda dışlanmış karakterlerden şüphelenir. Bu durum her daim güncel olan bir sorundur. Yönetmen bu durumu vurgulayarak aslında toplumsal bir mesaj da gönderiyor.

Don’t Torture a Duckling seri katil cinayetlerini barındıran bir film; fakat öldürülenler ne seksi kadınlar ne de katilin işine burnunu sokan adamlar. Bu kez çocuklar öldürülüyor ve başladığı andan itibaren bizi suçlu arama cümbüşüne ortak ediyor. Film boyunca, şüpheli birçok çılgın insan karşımıza çıkıyor. (daha&helliip;)

Mommy’s Epitaph ismiyle de bilinen 1987 yapımı bu Amerikan filminde Fulton ailesinin üyelerini Natasha Pavlovich, Delores Nascar ve Jimmy Williams canlandırıyor. Senaryosu ve yönetmenliği Joseph Merhi’ye ait film oldukça düşük bütçeli bir korku filmi.

Anne Fulton, etrafındaki erkeklerin kendisine tecavüz edeceğini düşünerek bir seri katile dönüşmüş psikopat bir erkek düşmanıdır. Cinayetlerden haberdar olan eşi de, karısının işlediği cinayetleri örtbas eder. Kızlarıyla birlikte bu durumdan dolayı sık sık taşınan ailenin öyküsünün anlatıldığı filmde, oyunculuklar oldukça vasat, hatta vasatın bile altında.

Filmle ilgili şöyle bir durum var ki, birçok korku filminin aksine olaylar çok abartılmadan yansıtılmış ve gerçekçi olmayı başarmış. Fakat senaryodaki mantıksızlıklar bu gerçekçiliği ört bas etmiş. Özellikle ailenin diğer fertlerinin, annenin işlediği cinayetleri bu derece tolare etmesi, kadının birden asabileşip bir seri katile dönüşmesi gibi. Filmde bazı gore sahneler de görmek mümkün, hatta izleyenlerin akıllarına kazınacak sahneler de yok değil. Örneğin bir sıçanın kadının karnını yiyerek delip geçtiği sahne unutulmayacak türden. Hatta bu sahne benim çocukluk yıllarıma ait bir filmle ilgili hatırladığım en net sahnelerden biri. Filmle ilgili internette araştırma yaptığınızda da göreceksiniz ki birçok kişi için filmin bu bölümü unutulmaz ve bu sebeple kült haline gelmiş.  (daha&helliip;)