Genellikle Ortaçağ Avrupa’sında geçen ve Hristiyan rahibelerin manastır yaşamlarından kesitler sunan, cinsel ve dini baskılar üzerine kurgulanmış nunsploitation filmleri 1970’li yıllarda en verimli dönemini yaşamıştır. Suor Omicidi ya da bilinen diğer ismiyle Killer Nun da istismar sinemasının alt türü olan bir nunsploitation filmi.

Filme dair en önemli özelliklerinden birisi İsveçli kült seks sembolü Anita Ekberg’in filmin başrolünde Rahibe Gertrude olarak karşımıza çıkması. 50’li ve 60’lı yılların unutulmaz sarışını olarak hafızalarda yer eden Anita Ekberg’in kuşkusuz en önemli rolü Federico Fellini’nin La Dolce Vita filmindeki Sylvia karakteri.

İngiltere’de yayınlanan Video Nasty listesinde yer alan filmin, 1983 yılında İngiltere’de gösterimi yasaklanmış. Çekimleri Brüksel’de gerçekleşen Suor Omicidi, tipik nunsploitation filmlerinden biraz farklı. Çoğunlukla nunsploitation filmlerinde hikaye manastırda geçer ve tarihi bir dekor vardır. Genel olarak Ortaçağ’da geçer hikaye. Fakat burada çağdaş bir dönem ve mekan olarak da bir hastane var. Anita Ekberg’in canlandırdığı Rahibe Gertrude, psikiyatri hastanesinin başhemşiresidir. Beynindeki tümör nedeniyle kısa bir zaman önce bir operasyon geçirmiştir. Her ne kadar operasyon başarılı geçse ve iyileşme yolunda ilerlese de buna inanmaz ve öleceğini düşünerek bunu bir takıntı haline getirir. Bu arada morfin kullanmaya başlar ve bunun etkisiyle ve biraz da ölüm konusundaki takıntısıyla birlikte iyice dengesizleşmeye başlar. Ayrıca odasını birlikte paylaştığı Rahibe Mathieu (Paola Morra), kendisini ayartmak için önünde çırılçıplak dolaşsa da bunda başarılı olamaz. Ta ki hastanede başlayan hasta ölümleri sırasında sorgulanan Rahibe Gertrude’yi sonuna kadar savunana kadar. (daha&helliip;)

Uyuşturucu her zaman popüler kültürde kendine yer edinmiştir. Hatta pek çok filmin odak konusu olmuştur. Uyuşturucu temalı bazı filmler komedi içerikli, bazıları ise olayı oldukça ciddi bir şekilde ele alır. Tamamen kurgusal olabileceği gibi gerçek hayatta yaşanmış uyuşturucu kullanımıyla ilgili olaylara da yer verir.

The Narcotic Story, yukarıda bahsettiğimiz gibi uyuşturucu temalı, yönetmenliğini Robert W.Larsen’in yaptığı 1958 Amerika yapımı bir film. Film ayrıca Goofballs and Tea ismiyle de biliniyor.

Film, yarı belgesel niteliğine sahip. Gerçek hayattan, yaşanmış olayların dramatizasyonunun yer aldığı film uyuşturucu kullanımı ile ilgili. Aslında polislere yönelik bir belgesel gibi ele alınabilir. Filmde diyalog yok, bir anlatıcı var ve yaşanan olayları onun anlatımıyla izliyoruz. Çekildiği dönem olan 1958 yılında özellikle yoğun olarak kullanılan uyuşturucular ve marihuana kullanan gençler, uyuşturucuyu temin etme yolları, uyuşturucu kullanan bir kişiyi nasıl anlayacağınızı anlatan görüntüler ve insanların uyuşturucuya yönelmelerinin altında yatan faktörler de filme konu oluyor.

Filmde yapılan açıklamalar oldukça bilgilendirici düzeyde. Zaten filmin amacı da bu. İzleyicileri (çoğunlukla polisleri) bu konuda bilgilendirmek ve aydınlatmak. (daha&helliip;)

Something Weird, yönetmenliğini Herschell Gordon Lewis’in yaptığı, 1967 yapımı bir Amerikan istismar filmi. Başrollerinde Tony McCabe, Elizabeth Lee ve William Brooker’ın yer aldığı filmin yapımcılığı ve senaryosu ise James F.Hurley’e ait. İçinde uyuşturucu kullanımından, medyuma, kung-fu öğelerinden hayaletlere, psikopatlara, seksi kadınlardan federal ajanlara kadar birçok farklı unsuru bulunduran film, garip olayların iç içe geçtiği bir korku filmi.

Filmin yönetmeni Herschell Gordon Lewis, “Godfather of Gore” (Gore’un Babası) olarak biliniyor ve istismar türünde birçok filme imza atmış bir yönetmen. Üniversitede İngiliz Edebiyatı profesörü olan Lewis, bir süre sonra TV için reklam filmi çekmeye başlıyor. Daha sonra kendi yapım şirketiyle çoğunlukla istismar ağırlıklı filmler yapmaya başlayan Lewis, bolca çıplaklık içeren, soft-core sahnelerin yer aldığı filmleri ile Hollywood ana-akım sinemada örneğine çok rastlanmayan işlere imza atıyor.

Cronin Mitchell (Tony McCabe) geçirdiği korkunç bir kaza sonucu hayatta kalmayı başarır fakat yüzünde bir yara oluşur. Ayrıca bu kaza sonucu Cronin, garip psişik yetenekleri ve telekinetik güçleri olduğunun farkına varır. Yüzündeki yaradan dolayı sıkıntılı günler yaşayan Cronin, bir büyücü olan Ellen’ın (Elizabeth Lee) kendisini iyileştirebileceğini öğrenir. Fakat Ellen’ın bir şartı vardır, Cronin kendisinin sevgilisi olacaktır. (daha&helliip;)

Lucio Fulci’nin yönetmenliğini yaptığı 1969 yapımı filmin başrollerinde Jean Sorrel, Marisa Mell ve Elsa Martinelli yer alıyor. Yönetmenin Amerika’da çektiği film gizem ve gerilimin iç içe olduğu bazı anlarda izleyicide giallo tadı bırakan bir hikayeyi konu alıyor. Fakat gialloların tipik özelliği olan seri cinayetler üzerine yoğunlaşan bir film değil.

Film yukarıda da bahsettiğim gibi zaman zaman giallo tadı verse de ve bazı kişilerce bu sınıfın içine sokulsa da aslında Hitchcock sinemasına çok yakın. Özellikle Hitchcock’un ünlü filmi Vertigo ile benzerlikler yakalanabilir. Bunda tabi ki filmin lokasyon olarak San Francisco’da geçmesi ve ana fikrin benzerliğinin etkisi büyük. Fakat Fulci’nin kendine özgü tarzı ile birlikte.

San Francicso’lu ünlü ve çapkın doktor George Dumurrier (Jean Sorrel) evlidir fakat aynı zamanda bir sevgilisi vardır. Astım hastası olan karısı ölür ve polis kadının zehirlendiğini belirler. Doktor karısının ölümüyle sigortadan aldığı 2 milyon $ sonrasında polis tarafından karısının ölümünden sorumlu tutulur. Bir gün sevgilisiyle gittiği bir striptiz kulübünde dans eden kadın karısına ikizi kadar benzemektedir. Sadece sarı saçlısıdır. Hatta kadının evine gittiğinde onun da karısıyla aynı ilaçları kullandığını görür. Bundan sonra izleyicinin kafasında kadının gerçekten ölüp ölmediğiyle ilgili sorular oluşur. Doktor gerçekten suçlu mudur yoksa kadın yaşıyor mudur? (daha&helliip;)