John Waters sinemanın,sanatın “politically correct” olma zorunluluğundan, sadece istenen, beklenen, sıradan şeyleri gösterme zorunluluğundan sıkılmış ve bunu tersine çevirmeye çalışan işler çıkarmış bir yönetmendir. “Onu bir cümlede anlatın” deseler sanırım bu şekilde anlatırdım. Diğer bir deyişle “transaggressive” sanatın mihenk taşı. Pink Flamingos da bunu en iyi şekilde başardığı filmlerinden biri.

John Waters yönetmenlik yanında filmin senaristliğini ve yapımcılığını da üstlenmiş. Başrollerde ise Edith Massey,Mink Stole gibi dönemin ünlü isimleri ve tabi ki de yönetmenin en sevdiği oyuncularından Divine yer alıyor. Gösterime girdikten sonra bazı sahneleriyle tartışmalara neden olsa da çoğu sinemasever tarafından iyi yorumlar almış ve sevilmiş.

Divine oyunculuğunun yanında yarattığı bu karakter ile döneminin sıradışı isimlerinden biriydi. Filmin senaryosu da aslında daha çok onun üzerine kurulu.  Divine’ın “filthiest person alive” olarak tanınmasını hatta bu ününün ülke çapında yayılmasını yediremeyen,kıskançlık içinde durumu izleyen Raymond ve Connie Marble çifti bu konuda Divine’ı geçebilmek adına sürekli değişik aktiviteler içine girmektedirler. Fakat Divine’ın namını geçebilmeleri kolay değildir çünkü o hiçbir özel efor sarfetmese de doğuştan “filthy” bir karakterdir. Şehir merkezine gittiğinde yol kenarını tuvalet olarak kullanmak, arkadaşlarıyla cannibalism partileri düzenlemek,evlere gizlice girip koltukları yalamak, her an her yerde yakınlık derecesini önemsemeden oral seks yapabilmek gibi hareketleriyle bunu kanıtlamaktadır. Filmin ekstrem diye adlandırabileceğimiz sahnelerinden sadece birkaçı bunlar. (daha&helliip;)

Don’t Torture a Duckling, gore’un usta ismi Lucio Fulci’nin yönetmenliğini yaptığı, başrollerinde Florinda Bolkan, Barbara Bouchet, Tomas Milian gibi karakteristik yüzlerin yer aldığı 1972 yapımı bir film. Film aslında yönetmen açısından bir önem taşıyor, çünkü Fulci’nin ilk şiddet efekti içeren sahneleri bu filmle başlıyor ve devamı diğer filmleriyle geliyor.

Hikaye İtalya’nın güneyinde, insanların ritüelleriyle yaşadığı küçük bir kasabada geçiyor. Fakat kasaba çocuklarının başı derttedir. En tanınanlarından üçü seri şekilde öldürülür. Birçok şüpheli vardır; çocukların ‘Big Baby’ diye alay ettikleri röntgenci Giuseppe veya voodoo büyüsü ile haşır neşir Francesco, bir de ilk sahnede kanlı ellerle gördüğümüz kadın Maciara var. Maciara, ölü çocuk doğurmuş ve akli dengesini bu nedenle kaybetmiştir. Maciara ölen üç çocuğun kilden vodoo bebeklerini yapmıştır ve en fazla şüpheyi o çekmiştir. Aslında bir de arsız, kendini reşit olmayan bir çocuğa izleten, şehir kızı Patriza var işin içinde. Acaba hangisi katil? Hepsi sorgulanır fakat sanılanın aksine hiç biri suçlu değildir. Bu trajik ve şiddet dolu hikayenin asıl suçlusu en güvenilen adam mıdır yoksa? Bu sorunun cevabını Fulci sağ gösterip sol vurarak veriyor. Herkes aklı başı yerinde olmayan sosyal anlamda dışlanmış karakterlerden şüphelenir. Bu durum her daim güncel olan bir sorundur. Yönetmen bu durumu vurgulayarak aslında toplumsal bir mesaj da gönderiyor.

Don’t Torture a Duckling seri katil cinayetlerini barındıran bir film; fakat öldürülenler ne seksi kadınlar ne de katilin işine burnunu sokan adamlar. Bu kez çocuklar öldürülüyor ve başladığı andan itibaren bizi suçlu arama cümbüşüne ortak ediyor. Film boyunca, şüpheli birçok çılgın insan karşımıza çıkıyor. (daha&helliip;)

“Burjuvazinin sonunu sürüngenler getirecek.”
T.K.

Genç ve yakışıklı freelance fotoğrafçı Pickett Smith, bir dergi için kirlilik ve ekoloji üzerine çekim yapmak üzere, aslında özel mülk olan bir adaya gider. Fotoğraf çekimi sırasında kullandığı kanoya, zengin ve züppe iki genç, son model deniz motorlarıyla çarpar. Sonra da kendilerini affettirmek için Smith’i malikânelerine davet ederler. Sırılsıklam olmuş Smith’in, onlarla gitmekten başka şansı yoktur.

Malikâne Crockett Ailesi’ne aittir. Her yıl temmuz ayında aileden dört kişinin doğum gününü kutlamak için bir araya gelen ailenin lideri büyükbaba Crockett’tir. Bir adaya sahip olabilecek kadar zengin olan büyükbaba, aynı zamanda son derece sevimsiz bir insandır ve oldukça inatçıdır. Ayrıca aile fertlerine davranışından bir o kadar otoriter olduğu da gözden kaçmamakta olup, artık yürüyemese de aileyi yürütme görevi hâlâ ona aittir. Aileyi son günlerde etraftaki kurbağalar ve başka sürüngenler giderek artan bir şiddette rahatsız etmektedir. Ne insan ne de hayvan sevmez büyükbaba mülkünün olduğu araziyi zehirletirken, başta kurbağalar olmak üzere bilumum sürüngen ve şürekâsı da harekete geçmiştir.

Amerika’nın Bağımsızlık Günü 4 Temmuzda doğan büyükbaba Crockett için o gün yapılan hazırlıklar tamamlanmıştır. Lâkin iş pasta kesmeye geldiğinde, doğum gününün tek konuğu, irili ufaklı onlarca kurbağadır.  Üstelik aile için çalışanlardan bir adam ile oğullardan biri ormanda, oğullardan diğeri ise çiçek serasında sırasıyla yılanlar, örümcekler ve komodor ejderleri tarafından öldürülürler. Tüm bu ölümleri ilk fark eden Pickett olmasına rağmen, ölümlerden haberi olmayan diğer aile fertlerinin de uyanmasının zamanı gelmiştir.  (daha&helliip;)