Şüphesiz bir edebi eseri oluşturmanın en zor yanlarından birisi de ona bir isim vermektir. Bu durum bir sinema filmi için de aynen geçerlidir.  İyi bir isim izleyeceğiniz filmle ilgili temaya ve alt metne vurgu yapmalıdır. A Nightmare on Elm Street ve Texas Chainsaw Massacre bunun en güzel örneklerindedir. Cannibal Man de bu basit yolu kullanarak ilgi çekici olmaya çalışmıştır. İlk bakışta isminin uyandırdığı çağrışımla filmden bol kanlı sahneler, insan eti ile beslenen bir karakter gibi yamyam temalı bir konu beklenebilir. Gerçekte ise durum hiç de düşündüğünüz gibi değil. 

Hikaye sessiz ve yalnız bir adamın, Marcos’un hayatına odaklanıyor. Marcos bir mezbahada çalışmaktadır. Birçok hayvanın gözünün önünde öldürülmesi artık onu rahatsız etmez. Ölüm ve öldürmek onun için artık sıradanlaşmıştır. Lüks bir apartmanın dibindeki kulübede yaşamak ve yoksulluk onu bunaltmaktadır. Parasızlık sebebiyle de nişanlısıyla evlenememektedir. Bir akşam nişanlısıyla bindikleri taksinin şoförüyle kavga eder ve öfkesini kontrol edemeyerek adamı öldürür. Marcos yavaş yavaş çözülmeye başlar, çok geçmeden nişanlısını, ailesini ve arkadaşlarını öldürmeye başlar. Cesetleri yatak odasında saklayan Marcos kokuların artması üzerine cesetleri parçalayıp mezbahada imha eder.

Cannibal Man düşünüldüğü gibi erken dönem 70’li yılların gore filmleri gibi bir senaryoya sahip değil. Daha çok yabancılaşma ve yalnızlık üzerine kurgulanmış. Franco’nun İspanyasından çıkan diğer filmler gibi anti-faşist bir söyleme de sahip. Yukarıda da söylediğimiz gibi filmin teması bir et şöleni değil. İsminde vadettiği yamyamlığı asla görmüyoruz. Bunun yerine yönetmen Eloy de la Iglesia burjuva toplumunda yükselen sınıfsal uçuruma odaklanmak istiyor. (daha&helliip;)

Yunanca orijinal isminin çevirisi “Children of the Devil” olan film, Nico Mastorakis’in yönetmenliğini yaptığı bir istismar filmi. Island of Death isminin yanı sıra Devils in Mykonos ve A Craving For Lust isimleriyle de bilinen film, 1974 yapımı The Texas Chain Saw Massacre’ın yakaladığı finansal başarıdan etkilenerek piyasaya sürülmüş.

Island of Death; içinde seks, işkence, ırkçılık, cinsiyetçilik, homofobi, hippiler, çıplaklık, gay ve lezbiyen ilişki, tecavüz, uyuşturucu, hayvanlarla cinsel ilişkiyi barındıran, daha ne olsun dedirten bir film. Bir istismar filmine ait her unsuru içeren film, yeni evli bir çift kılığında Yunan adası Mykonos’u ziyaret eden iki kardeşin, günahkar ya da sapkın olduğunu düşündükleri kişileri öldürmelerini anlatıyor.

İngiltere’de yayınlanan yasaklı Video Nasty listesinde yer alan Island of Death, yönetmenin para kazanmak amacıyla, ticari bir kaygıyla yaptığı bir film. Seyirciyi şaşırtacak birçok sahneye sahip film, birçok izleyeni rahatsız edecek türden cinsellik ve şiddet içeriğine sahip. Bu sebeple Video Nasty listesinde olma sebebini daha iyi anlıyorsunuz. Filmde birçok cinayet sahnesi var ve bazıları oldukça yaratıcı. Başrol kadın oyuncusunu ise tüm film boyunca herhalde yaklaşık 5 dakika boyunca giyinik görmek mümkün. Oyunculuklar için çok kötü demek haksızlık olur, ayrıca film geçtiği mekan açısından oldukça tatmin edici.

Bir istismar filminin olmazsa olmaz neredeyse tüm unsurlarının bir arada kullanıldığı filmde hiçbir limit yok. Fakat gore sahneler bekleyenleri hayal kırıklığına uğratabilir. (daha&helliip;)

John Waters sinemanın,sanatın “politically correct” olma zorunluluğundan, sadece istenen, beklenen, sıradan şeyleri gösterme zorunluluğundan sıkılmış ve bunu tersine çevirmeye çalışan işler çıkarmış bir yönetmendir. “Onu bir cümlede anlatın” deseler sanırım bu şekilde anlatırdım. Diğer bir deyişle “transaggressive” sanatın mihenk taşı. Pink Flamingos da bunu en iyi şekilde başardığı filmlerinden biri.

John Waters yönetmenlik yanında filmin senaristliğini ve yapımcılığını da üstlenmiş. Başrollerde ise Edith Massey,Mink Stole gibi dönemin ünlü isimleri ve tabi ki de yönetmenin en sevdiği oyuncularından Divine yer alıyor. Gösterime girdikten sonra bazı sahneleriyle tartışmalara neden olsa da çoğu sinemasever tarafından iyi yorumlar almış ve sevilmiş.

Divine oyunculuğunun yanında yarattığı bu karakter ile döneminin sıradışı isimlerinden biriydi. Filmin senaryosu da aslında daha çok onun üzerine kurulu.  Divine’ın “filthiest person alive” olarak tanınmasını hatta bu ününün ülke çapında yayılmasını yediremeyen,kıskançlık içinde durumu izleyen Raymond ve Connie Marble çifti bu konuda Divine’ı geçebilmek adına sürekli değişik aktiviteler içine girmektedirler. Fakat Divine’ın namını geçebilmeleri kolay değildir çünkü o hiçbir özel efor sarfetmese de doğuştan “filthy” bir karakterdir. Şehir merkezine gittiğinde yol kenarını tuvalet olarak kullanmak, arkadaşlarıyla cannibalism partileri düzenlemek,evlere gizlice girip koltukları yalamak, her an her yerde yakınlık derecesini önemsemeden oral seks yapabilmek gibi hareketleriyle bunu kanıtlamaktadır. Filmin ekstrem diye adlandırabileceğimiz sahnelerinden sadece birkaçı bunlar. (daha&helliip;)