80’lerin video furyası döneminde çok dikkat etmesem de, 90’larla birlikte özel televizyon kanallarının ortaya çıkması ve günümüzden daha cesur filmlere yer vermesiyle tanıştım Emmanuelle ile. Ergenliğe geçişin ilk dönemlerinde film benim için sadece soft core bir film olarak gözükse de sinema tarihi açısından çığır açan filmlerden birisi olduğu gerçek.

Seks filmlerinin başlangıcının 1900’lü yıllara kadar uzandığını söylemek mümkün. 60’lı yıllarla birlikte başlayan özgürlükçü söylem sinemada da kendine yer buldu. İsveç, İsviçre ve Danimarka gibi ülkelerle başlayan bu hareket daha sonra Amerika ve Avrupa sinemasının önemli kalelerinden  İngiltere’ye kadar uzandı. Fakat filmlerin ortak bir sorunu vardı; filmler tamamen çıplaklık üzerine kurulu ve sadece çıplaklık-seks tabusunu yıkmaya yönelik, bir şey anlatmayan filmlerdi.

1974 yılına geldiğimizde Emmanuelle bu tarz filmler içerisinde bir çığır açacaktır. Aslında film 1959’da yayınlanan aynı isimdeki bir romandan uyarlama. Tayland’da bulunan Fransız büyükelçisinin eşi Emmanuelle Arsan tarafından yazılan roman o dönemde film kadar ses getirmiştir. (E. Arsan’ın kendi yaşadıklarından yola çıkarak yazdığı düşünülmektedir.)

Filmin konusu kısaca şöyle: Emmanuelle genç ve güzel bir mankendir. İşi yüzünden Fransız büyükelçiliğinde çalışan eşinin yanında çok sık bulunamamaktadır. Kocasını ziyarete gittiği Tayland’da cinselliği yeniden keşfedecektir. Birbirleriyle oldukça farklı bir ilişkisi olan çift, cinsel isteklerini sınırsız ve özgürce başkalarıyla da yaşayabilmektedirler. Eşinin başkalarıyla birlikte olmasından haz duyan Jean, onun bir gün başkasına aşık olabileceğini düşünmemektedir. Düşünmediği şey başına gelir ve Emmanuelle bir gün başka birine aşık olur. Bunu öğrenen Jean ilişkililerini tekrardan yoluna koymak için eşine, bir nevi bir “sex coach” tutar. Bundan sonrası ise Emmanuelle için bazen acı, bazen de arzu dolu dakikaların başlangıcı olacaktır.

Film kendine has bir atmosfer yaratmakta son derece başarılı. Bunda filmin çekildiği egzotik ortamın da etkisi büyük. Parlak güneş, loş ortamlar, palmiye ağaçları ve burjuva ihtişamıyla izleyiciye gerçek dışı bir atmosfer sunuyor. Tabi bu ortamı yaratmada yönetmen Just Jaeckin’in etkisi büyük. J.Jaeckin aslında bir reklam yönetmeni ve o yılların reklam estetiğini de filmde oldukça iyi kullanmış.

Yazının başında da Emmanuelle’in erotik filmin öncü filmi olduğunu belirtmiştim. Bunda da en büyük etken yine yukarıda bahsettiğim yönetmenin dönemin reklam estetiğini filmde iyi kullanması ve seksi sadece yatakta geçen bir eylem olarak sunmaması. Emmanuelle’de geçen seks sahneleri gerçekten çok iyi stilize edilmiş, dört duvar arasına sıkıştırılmamış ve mekan konusunda oldukça yaratıcı davranılmıştır. Uçakta ve uçağın tuvaletinde geçen seks sahneleri buna en iyi örnek. Bunun yanı sıra pornografiye özgü bazı sahnelerin de filmde kullanılması ve sadece seks vaat etmemesi filmi diğerlerinden ayırıyor.

Film yine bir erotik filmden beklenmeyecek bir karakter tahlili sunmasıyla da farkını ortaya çıkarıyor. Emmanuelle’in iç dünyası, kadınlarla birlikteyken erkeklerle birlikte olduğundan daha mutlu olması, bedensel zevklerin her şeyin üstünde tutulması ve kadın-erkek ilişkilerine getirdiği boyut, çekildiği dönemde tartışmalar yaratmış ve feminist çevrelerde büyük tepki almıştır.

Filmin getirdiği popülarite yönetmeninden çok naif güzelliğiyle bizleri büyüleyen Sylvia Kristel’i sinemaya kazandırmıştır. 1952, Hollanda doğumlu güzel yıldız kariyerine mankenlikle başlamış ve bu filmle büyük sükse yaratmıştır. Parlak bir oyunculuk kariyeri ve rol yeteneği olmayan Sylvia Kristel’in Emmanuelle dışında akıllarda kalan diğer iyi filmleri; Lady Chatterley’s Lover (1981), Private Lessons (1981), Private School (1983) dur.

Bunun dışında Emmanuelle taklidi en çok yapılan filmlerden biri. İtalyan yönetmenler özellikle Joe D’Amato, Emmanuelle filmlerinin devamını çekmekle kalmamış filmlere farklı boyutlar da getirmiştir.

Link: