Davitelj protiv davitelja, Yugoslav sinemasının en iyi örneklerinden –ve gerekli ilgiyi görmemiş olanlarından- biri olmaya devam ediyor. Korku ve komedi unsurlarının tuhaf bir karışımı olan bu film güldürücü, tuhaf, rahatsız edici ve herkesin zevkine göre değil.

Senaryo, anlatıcının Belgrad’ın bir dünya metropolü olduğunu iddia edemeyeceğini anlatmasıyla başlıyor. Sakin kadın sesinin bize söylediği üzere bu şehir çok önemli bir şeyden yoksun: usta bir kanun kaçağı! Önemsiz haydutlar bir yana Belgrad kanun kaçaklarının kralına sahip olmak üzere: kurbanlarını boğazlayan bir katil (ve filmin adından da anlaşılacağı gibi bir değil tam iki tane).

Bu katil hala annesiyle yaşan ve karanfil satarak çok az gelir elde eden aşırı kilolu, orta yaşlı Pera Mitic (Tasko Nacic). Trajik bir şekilde, filmin hikayesinin geçtiği dönemde karanfil artık moda değil ve Pera’nın çiçekleri genellikle kadınlar tarafından ve bazen de kaba bir şekilde geri çevriliyor. Pera öcünü almak için güzel kadınları boğazlamaya başlar –özellikle de karanfil sevmeyenleri. Belgrad polisinin nafile soruşturmaları işinde başarılı (ama akli dengesi narin olan) dedektif Ognjen Strahinjic (Nikola Simic) tarafından yürütülür. Başlıca şüphelisi, ‘Come here baby, so I could strangle you’ (‘Buraya gel bebeğim ki seni boğazlayabileyim’) adlı hit parçayı yayınlayarak tartışmalara neden olan rock grubunun üyesi Spiridon Kopicl (Srdjan Saper) isimli hayattan zevk almayan gençtir.

Yukarıdaki paragraftan da anlaşılacağı üzere senaryo tam anlamıyla saçma. Bununla birlikte filmin (ve özellikle de ciddi seslendirmenin) tamamen düz bir şekilde gerçekleştirilmiş olması ona bir komedi dehası dokunuşu katıyor. Ayrıca, gittikçe artan tuhaflık düzeyiyle olaylar geliştikçe film fark edilir bir şekilde rahatsız edici bir yola sapıyor ve sonuç tam anlamıyla korku halini alıyor. Kahkahalar yine orada ama bu sefer az da olsa tedirgin edici bir hal alıyorlar.

Oyuncuların çoğu kariyerlerinin zirvesinde. Tasko Nacic son derece eğlendirici ve müşterileriyle, annesiyle ve kurbanlarıyla aynı ağlamaklı, sızlanan sesle konuşan canavar-çocuksu-adam olarak aynı zamanda da rahatsız edici. Srdjan Saper onun kadar etkili olmasa da kafası karışmış, yetenekli ve oldukça aptal bir genç rolü için uygun. Nikola Simic, mağdur dedektif olarak tam anlamıyla gülünç ve filmin gidişatı ile artan şekilde manik ve delirmiş bir hal alıyor ki büyük ihtimalle canlandırması gereken deli kişiliğin olması gerektiğinden çok daha deli bir rol ortaya koyuyor. Tartışmaya açık olsa da göze çarpan oyuncu, Pera’nın annesi rolündeki ve Mrs. Bates’in daha erken yaşlarında nasıl bir insan olabileceğine bir bakış atmamızı sağlayan Rahela Ferari.

Film dış ses anlatımın etkin bir şekilde kullanılan filmden biri. Son derece ciddi, muhabir çizgisinde bir ses ile anlatım genel ruh haline katkıda bulunmayı başarıyor ve aynı zamanda mükemmel son sahne de dahil olmak üzere en komik anlardan bazılarını da mümkün kılıyor.

Karşılaştırılacak hiçbir film aklıma gelmediği için bu filmin kime tavsiye edilebileceğini bilmek oldukça zor. Belki Monty Python ekibi Psycho’yu yeniden yorumlamaya karar verseydi sonuç benzer olabilirdi. Ya da belki de filmin geçtiği zaman ve yerin bir ürünüydü ve bunun gibi bir şeyi bir daha göremeyeceğiz. İzleyin ve kendiniz görün.

Tolga Demirtaş (tolga@iyikotufilm.com)