Kadın intikam filmleri, özellikle de exploitation filmleri arasında sıklıkla işlenen bir konu. Pam Grier 1970lerin başında bu türün süper starlarından biriydi; Coffy ve Foxy Brown gibi filmlerde adi kadın satıcılarının, politikacıların ve torbacıların soğukkanlılıkla icabına bakmıştır. O zamanlar Hong Kong da sıkı kadınlardan payına düşeni almıştı ve bunlardan en ünlüsü Deadly China Doll ve Deep Thrust gibi filmlerde bir erkek ordusunu tekmeleyerek, yumruklayarak ve yere çarparak alt eden Angela Mao Ying’dir. 70’lerde cinsiyet politikasının daha da hararetli tartışmalara sahne olmasıyla bunun daha felaket örneklerine rastlanmaya başlanmıştır. 1978 yapımı I Spit on Your Grave bu türün zirvesi (ya da bakış açısına göre türün en düşük noktası) olarak kabul edilmektedir. Bu filmde bir toplu tecavüz kurbanı metodik olarak kendisine saldıranları öldürür. Kararsız Abel Ferrara da, kadın kahramanın kurbanları arasında erkek köpeklerin de olduğu Ms. 45 (1981) ile bu türe katkıda bulunmuştur.

Ataerkil toplumun sapık yönünü altüst eden kadın fantezisi günümüzde de devam etmektedir ancak bunun daha sonraki örnekleri, gösterişli yıldızlar, lüks prodüksiyon ve kaçamaklı son ile kontrolden çıkmış kadın imajının içini boşaltan Thelma and Louise’e öykünmüştür. Virginie Despentes ve Coralie Trinh Thi, Fransa’da bütün sinemalarda yasaklanmış bir hardcore Fransız sanat filmi olan Baise-Moi ile türe hak ettiğini geri kazandırmıştır.

Baise-Moi‘nin referansları ise kusursuzdur. Yardımcı yönetmen Coralie Trinh Thi, tıpkı iki başrol aktris gibi eski bir porno yıldızıdır. Film Danimarka’nın Dogme ekolünün görünümü ve hissiyatına sahiptir; filme alınmak yerine videoya çekilmiştir ve tanınmış yıldızlar yerine “normal insanları” kullanır. Son derece cüretkar olan bu film çok sayıda yakın çekim seks sahnesi ve özellikle de dünya çapında sansüre kurban giden vahşi bir tecavüz sahnesine sahiptir. Filmleri makaslamaktan her zaman kaçınan Kanada filmi porno kategorisinde değerlendirmiş ve Toronto Uluslararası Film Festivalinde istekli bir resepsiyon ile karşılanmasına ve Aton Egoyan gibi bilgelerin yorumlarına rağmen Ontario’nun popüler sinema salonlarında gösterimini reddetmiştir. Bu durumda Amerika piyasasına girmiş olması dahi şaşırtıcıdır.

Yardımcı yönetmen Despentes’in aynı başlıklı romanından uyarlanan film canları sıkılmış, bezmiş ve cinsel açıdan agresif iki genç kız olan Manu (Raffaela Anderson) ve Nadine’in (Karen Bach) hikayesini konu alır. Manu 18 yaş altı bir porno yıldızı, Nadine ise bir hayat kadınıdır.

Nadine’in başının belası, sürekli olarak Nadine’in kendi birasını arakladığı hakkında söylenip duran ev arkadaşıdır. Manu ise onu düzenli olarak istismar eden bir grup zararlı genç ile takılmaktadır. Nadine sonunda ev arkadaşının dırdırından bıkar ve onu duvara çarparak kanlı bir cinayet işler. Manu ise sözde arkadaşlarının onun en iyi arkadaşını sokakta öldürdüklerini izler ve sonra tecavüze uğrar. Tesadüfen ikili Fransa’nın arka sokaklarında güçlerini birleştirir ve bu süreçte karşılarına çıkan çok sayıda erkeği ve bazen de kadınları öldürür.

Nadine ve Manu sistematik ve tutkulu bir şekilde, seviştikleri gibi öldürmeye devam ederler. Bu cinayetlerin bazıları, örneğin Manu’nun onu istismar edenlerden birinin beynini uçurması gibi feminist tanıma uymaktadır. Bir ATM’de bir kadını soyduktan sonra öldürmesi gibi diğerleri ise nedensiz cinayetlerdir. En rahatsız edici sahnelerden biri ise ilk bakışta John Woo tarzı gibi görünen ve bir seks klübüne yaptıkları saldırıda masum eğlence düşkünlerinin iş üstündeyken öldürmeleridir. ATM cinayeti ile birlikte bu sahne filmin feminist/özgürlükçü duruşunun altını kazımaktadır. Vatandaşlarını insanlıktan çıkartmış olan bir toplumun eşiğinde sürekli cinayetler ile burada nihilizm eğlenceden baskın çıkmaktadır.

Bazı eleştirmenler (ve sansür kuruluşlarının hepsi) “nedensiz” olması nedeniyle tecavüz sahnesine karşı çıkmıştır, filmin bu olayın çirkin gerçekliğini yakalamak için korkunç detayları gözler önüne sürmekteki ısrarında kusur bulmak zordur. Yardımcı yönetmen Despentes şunları söylemiştir: “Herkesin kaçınmaya çalıştığı bir noktaya parmak basmamız gerekiyordu. İnsanların gözüne sokmalıydık ve böylece göz ardı edilemeyecek imgeler ile zihninize girecektik.” Bu, filmin sadece acımasız gerçekler ile ilgili olduğu anlamına gelmiyor.

Film, kadınların fetişist siyah iç çamaşırları ve naylon çoraplar ile bir otel odasında birlikte dans ettikleri sahneyle başka bir soluk kazanır. Burada, her zaman yakında ama tam olarak orada olmayan, gaddarlığın ötesinde daha keyifli bir dünyanın ipuçlarını veren mutluluk ve coşku aktarılır. Aktrislerin cinsellikleri bakımından rahat olmaları belki de kolaylıkla saçmalığa dönüşebilecek olan bu gibi sahnelerden sorumludur.

Baise-Moi’nin bazı sahneleri fazlasıyla uzundur ve dramatik dokunuştan yoksundur ki bu Dogme severler ve onların takipçilerinin de yöneltebileceği bir eleştiridir. Ve film hardcore seks sahnelerini şiddet ile bir araya getirerek seyirci üzerinde riskli bir oyun oynamaktadır. Ekranda olan bitene suç ortağı olmak anlamına gelse de röntgenci gibi hissetmemek çok zordur. Ama şüphesiz ki yönetmenin amacı da buydu ve filmin seyircide böylesi bir suç ortaklığı hissi uyandırıyor olması onu rahatsız edici ama izlenmeye değer hale getirmektedir.

Tolga Demirtaş (tolga@iyikotufilm.com)